Saturday, November 27, 2010

Μαδαρες μου Χανιώτικες

Δήμαρχος Αποκορώνου ο Γρηγόρης Μαρκάκης


Μεγάλη ανατροπή και εκλογή θρίλερ χθες το βράδυ στον Δήμο Αποκορώνου, όπου ο κ. Γρηγόρης Μαρκάκης, ανατρέποντας τα προγνωστικά και τις προβλέψεις, μετά την επικράτηση του κ. Χαράλαμπου Κουκιανάκη στον πρώτο γύρο, κατάφερε να εκλεγεί δήμαρχος με 69 ψήφους διαφορά.
Στις 7 Νοεμβρίου ο κ. Κουκιανάκης είχε λάβει ποσοστό 48,32% (5.366 ψήφους), ενώ ο κ. Μαρκάκης είχε συγκεντρώσει 43,52 (4.833 ψήφους).
Χθες, με καταμετρημένα τα ψηφοδέλτια και στα 52 εκλογικά τμήματα, ο κ. Μαρκάκης έλαβε ποσοστό 50,34% (5.083 ψήφους) έναντι 49,66% (5.014 ψήφους) του κ. Χαράλαμπου Κουκιανάκη, καθώς επί 18.341 εγγεγραμμένων ψήφισαν 10.418 άτομα, με την αποχή να ανέρχεται σε 43,20%, ενώ τα λευκά ψηφοδέλτια ήταν 157 και τα άκυρα 164.
Ο ΓΡ. ΜΑΡΚΑΚΗΣ
Αμέσως μετά την οριστικοποίηση των αποτελεσμάτων, ο κ. Μαρκάκης, μιλώντας στα ´Χ.Ν.´, τόνισε: «Ευχαριστώ όλους τους δημότες του Αποκόρωνα, που ανταποκρίθηκαν στην αξιοπιστία μας, στην παρουσία μας. Ευχαριστώ όλους όσοι στήριξαν τον αγώνα μας και δικαιωθήκαμε. Ο Αποκόρωνας χρειάζεται καλύτερες ημέρες και νομίζω ότι θα προσπαθήσουμε να δώσουμε ένα καλύτερο μέλλον».
Ο Χ. ΚΟΥΚΙΑΝΑΚΗΣ
Από την πλευρά του, ο κ. Κουκιανάκης δήλωσε: «Συγχαίρω τον Γρηγόρη Μαρκάκη για την εκλογή του στον νέο διευρυμένο Δήμο του Αποκόρωνα. Μία νίκη, όμως, που συνοδεύεται από 43,20% αποχή, δείχνοντας τον δρόμο σε όλους μας πως πρέπει να αγωνιστούμε για να επανασυνδέσουμε τους πολίτες με την Αυτοδιοίκηση. Νιώθω, όμως, νικητής, διότι κατά την περίοδο του προεκλογικού μας αγώνα έκανα φίλους απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους. Όσες προσπάθειες και να έγιναν για να κομματικοποιηθούν οι εκλογές στον Αποκόρωνα δεν έφεραν αποτέλεσμα, ώστε να λυγίσουν όλοι οι αγωνιστές της ΕΜΑΑΚ ή να λυγίσουν όλοι όσοι πίστεψαν ότι ο Αποκόρωνας μπορεί να αλλάξει. Το μόνο αποτέλεσμα που έφεραν είναι, όλοι εμείς κι εγώ προσωπικά, να νιώθουμε νικητές μέσα από ένα τίμιο, ειλικρινή, αγνό αγώνα που κάναμε. Ο χρόνος θα δικαιώσει τις απόψεις μας και θα εμφανίσει τις αδυναμίες ενός συστήματος που πολέμησε την αλλαγή σ’ έναν τόπο που την έχει ανάγκη. Παραμένουμε αδέσμευτοι και ενωμένοι, απέναντι σε όσους είναι εγκλωβισμένοι. Από τη θέση της Αντιπολίτευσης δεν θα επιτρέψουμε να γίνουν λάθη στον τόπο μας. Δεν θα επιτρέψουμε εκπτώσεις, δεν θα μείνουμε άπραγοι. Όλοι όσοι απείχαν από την εκλογική διαδικασία σε λίγους μήνες θα είναι συνοδοιπόροι μας. Δεν θα αφήσουμε τον Αποκόρωνα απροστάτευτο. Είμαστε ´παρών´. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συναγωνιστές μου, σε όλους τους Αποκορωνιώτες, σε όλους όσους λατρεύουν αυτόν τον τόπο και θα αγωνιστούν μαζί μας για ένα καλύτερο αύριο».

Monday, September 6, 2010

3 Σεπτεμβρίου 2010. Εκδήλωση Μνήμης στο ΚΛΗΜΑ Αλικάμπου



Η πρόσκληση του Δήμου Κρυονερίδας για την εκδήλωση μνήμης


Το μνημείο στη Θέση ΚΛΗΜΑ Αλικάμπου


Ο δήμαρχος Κρυονερίδας κ.Γρηγόρης Μαρκάκης, η εκπρόσωπος του Ιδρύματος "Αγία Σοφία" ο Δήμαρχος Γεωργιουπόλεως, ο εκπρόσωπος της νομαρχίας Χανίων καθώς και άλλοι φορείς κατέθεσαν στεφάνια.


Ο εγγονός του Ιωσήφ Λεκανίδη Ιωσήφ Κακαβούλης στο μνημείο αφιερωμενο στην πρώτη ένοπλη συνάθροιση της Μεταπολιτευτικής Επαναστατικής Επιτροπής των Αγωνιστών της Δυτικής Κρήτης στις 3 Σεπτεμβρίου 1895 στη θεση ΚΛΗΜΑ Αλικάμπου Αποκορώνου Χανίων.



Στη συνέχεια η εκδήλωση μεταφέρθηκε στο σχολείο του Αλικάμπου.
Εδώ ο κ. Νίκος Ξεν.Γρυλλάκης πρωτεργάτης για την καθιέρωση της 3ης Σεπτεμβρίου ως τοπικής εορτής εκφωνεί το λόγο του



Ο εγγονός του Ιωσήφ Λεκανίδη Ιωσήφ Κακαβούλης στο μνημείο στην πλατεία του Αλικάμπου

Saturday, June 12, 2010

η Φωνή του Αποκορώνου............


.....κυκλοφόρησε μαζι με το CD του Ανδρέα Λιλικάκη "Αρχοντοεπαρχία μου"

Monday, May 17, 2010

Αλίκαμπος ο αγαπημενος!


AΛΙΚΑΜΠΟΣ

Το όνομα του αναφέρεται πριν από το 1528 και κατά τους ιστορικούς προέρχεται από το Πελασγικό αλί αντί ηλί που σημαίνει υψηλός και από το Λατινικό cambo. Γι΄αυτό και γράφεται με ι και παλαιότερα έπερνε δασεία. Κατοικείται δε από την προ Μινωίκή εποχή. Είναι ημιορεινό κτηνοτροφικό χωριό σε υψόμετρο 350 μέτ. Εχει ένα μόνο αξιόλογο κτήμα με το όνομα Κλήμα.
Απέχει από τα Χανιά 40 χιλ.και βρίσκεται αριστερά του Εθνικού δρόμου Χανίων- Σφακίων σε απόσταση από τις Βρίσες 6 χιλ.Εκτείνεται στις υπώρειες των ανατολικών Λευκών Ορέων ή όπως λέγονται Αλικαμπιώτικες ή Γρυλλιανές Μαδάρες. Η έκταση των εδαφών του αρχίζει από τα δυτικά του δρόμου Χανίων Σφακίων, που είναι τα όρια του με τον Εμπρόσνερο, και φθάνει ανατολικά μέχρι του Μαλαφαρά και το Αρκούδι πάνω από τη λίμνη Κουρνά. Σ΄αυτά τα μέρη πάλλεται αιώνες τώρα η βουκολική καρδιά των Αλικαμπιωτών που δίδουν καθημερινά τον δύσκολο αγώνα για επιβίωση,με την ανάπτυξη της κτηνοτροφίας αιγοπροβάτων. Εδώ ο αρχαίος Θεός, ο τραγοπόδης Πάνας, χοροπηδά πότε προς το μέρος της Δαφνοκορφής και πότε δεξιά στις πλαγιές της Μαδάρας και θέτει υπό την προστασία του βοσκούς και ζώα.
Η θέση του χωριού προς νότο έχει τα Λευκά Ορη από το στενό του Κατρέ, απ΄όπου ξεχύνεται ο καταστροφικός νοτιάς στον Αποκόρωνα, έως την κορυφή Μαντόνας. Στα βόρεια έχει τις εδαφολογικές εξάρσεις, Κεφάλα, Στίχι, και Αχνότρυπα. Ανατολικά μεταξύ Δαφνοκορφής και Μαδάρας υπάρχει το στενό του Κλήματος που ελέγχει τις κινήσεις από δυτικά προς ανατολικά. Τα δύο κλειδιά περάσματα, Κατρέ και Κλήμα καθιστούν τον Αλίκαμπο ως τις Θερμοπύλες της Κρήτης. Η έκταση που έχει κτιστεί το χωριό χαρακτηρίζεται απρόσιτη από τη ΝΑ έως τη ΒΔ πλευρά επειδή έχει όλο γκρεμούς που παίζουν το ρόλο θεόρατων άκτιστων τοιχών. Λόγω του δυπρόσιτου της θέσης του υπήρξε, κατά καιρούς, καταφύγιο πολλών ανυπότακτων οπλαρχηγών, ήτο δηλαδή διαχρονικά ένα σημαντικό επαναστατικό κέντρο αντίστασης.
Για τον Αλίκαμπο και τη συμβολή του στις κατά καιρούς επαναστάσεις πολλά αναφέρουν οι ιστορικοί, όπως ο Ψιλλάκης και ο Μουρέλλος. Οι οικογένειες που ξεχωρίζουν για τους εθνικούς των αγώνες είναι αυτή των Τζανούκων, των Αναγνωστάκηδων και των Γρύλληδων που είναι απόγονοι του ήρωα Μπουζομάρκου που σκοτώθηκε στη Γραμβούσα το 1823 και του ήρωα Μπουζονικόλα που το 1744 σκοτώθηκε κατά την καταστροφή του Πύργου του Γενίτσαρου Αλιδάκη στον Εμπρόσνερο.

Αρχαιολογικές περιοχές με ενδιαφέρον
Το Βυζαντινό εκκλησάκι της Παναγίας. Είναι πριν την είσοδο του χωριού κάτω από τη βρύση, στο βάθος του φαραγγιού. Στο εσωτερικό του υπάρχουν τοιχογραφίες του Ιωάννου Παγωμένου από το 1315.

Τ΄αρχοντικά.
Είναι στο κέντρο του χωριού κάτω από τον Αγιο Γεώργιο και μαρτυρούν την αρχιττοτεχνική σπουδή κτισίματος των Βενετών.

Ο Αγιος Αντώνιος.
Κτίστηκε στη θέση όπου οι Βενετοί το 1536 έκαψαν ζωντανό τον Αλικαμπιώτη Αρχιμανδρίτη Αντώνιο για την επαναστατική του δράση.

Πυργιολήκι.
Φρούριο,στο κέντρο του χωριού,το έκτησαν οι Σαρακινοί το 821 μ.χ Ελληνικά. Βρίσκονται μεταξύ Αλικάμπου και Εμπροσνέρου στη θέση που ήτο η αρχαία Κάτρη ή Κατρεύς.

Κλήμα.
Εδώ τις 3|9|1895 έγινε η ένοπλη συνάντηση των πρωτοπόρων Κρητων επαναστατών με συνέπεια την τελευταία και τυχερή επανάσταση της Κρήτης.
Μπορούμε επίσης ν΄αναφέρομε το Αρχαύλι,το μπαλκόνι του χωριού απ΄όπου βλέπεις ολόκληρη την επαρχία Αποκορώνου.

Διαχρονικές ιστορικές Καμπές της μακραίωνας ιστορίας του
821. Κατελήφθη από κουρσάρους Σαρακηνούς
961. Απελευθερώθηκε από τον Νικηφόρο Φωκά.
961 έως 1204. Ηταν φέουδο του αρχοντόπουλου Μαλαβαρά,οπότε με τη Δ’ Σταυροφορία ο Μομφερατικός τον πούλησε στους Βενετούς.
1528. Ο Δαλφέρμης κατέστρεψε τον Αλίκαμπο,από 850 οικογένειες έμειναν 5! 1824. Κατελήφθη από τους Αιγύπτιους του Χουσείν.
1887. Στα Ελληνικά έγιναν σφοδρές μάχες με το σώμα του Μουσταφά Πασά, 1888. Στις ίδιες θέσεις κατετροπόθη ο Μεχμέτ Πασάς.
1895. Στη μάχη Αλικάμπου έγιναν σφοδρές μάχες στις θέσεις Πάτελα, Στίχι, Αχνότρυπα και Κεφάλα.
1943.Το χωριό περιεκυκλώθηκε από Γερμανούς και σκότωσαντονΚων.Γρυλλάκη, Την ίδια χρονολογία σε εκαθαριστική ειχείρηση των οι Γερμανοί συνέλαβαν τον Ιωάν. Μ. Φουντουλάκη και έκτοτε εχάθη. Επίσης συνέλαβαν τα εξαδέλφια Γεώρ.Κ.Γρυλλάκη και Μαν. Κ. Γρυλλάκη που τα εξετέλεσαν έξω από του Ασκύφου, σε μικρό λόφο, που έχει στηθεί αναμνηστική μαρμάρινη στήλη Θ΄αναφέρομε ακόμη εδώ τον Μακεδονομάχο Μαν. Γρύλλο που σκοτώθηκε στις 14|7|1906 στο Γκορνίτσοβο και τον Ιωάν. Γ. Γρυλλάκη που σκοτώθηκε το 1905 στην επανάσταση του Θερίσου.
1944.Στις ίδιες θέσεις της Κεφάλας έγινε μάχη με τους Γερμανούς κατακτητές και από τα βλήματα του πυροβολικού υπήρξαν 7 τραυματίες Αλικαμπιώτες.


Από τον μεγάλο κατάλογο των καταξιωμένων έχομε τους.

Ιωσήφ Λεκανίδης.Γενικός Γραμματέας της Επαναστατικής Επιτροπής του1895, του οποίου τ΄απομνημονεύματα κοσμούν τη Δαν. Κοιν. Βιβλιοθήκη Αλικάμπου.
Στέφανος.Ι.Λεκανίδης. Πρώτος Δήμαρχος Χανίων μετά την απελευθέρωση
Νικόλαος Κ. Γρυλλάκης.Συγγραφέας, με το ιστορικό βιβλίο του «Η Μακεδονία χθές, σήμερα και αύριο» προσέφερε ανεκτίμητη υπηρεσία στην πατρίδα.
Νικόλαος Ξ. Γρυλλάκης.Συγγραφέας, με πλούσιο συγγραφικό έργο σε Επιστημονικές μελέτες και δοκίμιαΤο σύγγραμμα του «Γεωργική Μετεωρολογία» διδάσκεται σε φοιτητές Γεωπονικών Πανεπιστημίων.Τέλος από τις ιστορικές του εργασίες, η «Δυτική Κρήτη και η Συμβολή της στη Νεότερη ιστορία της Ελλάδος 1821-1945» αποτελεί την μεγάλη του προσφορά στον τόπο του.
Κωνστ. Γ. Γρυλλάκης.Καθηγητής Μαθηματικών –ερευνητής στο Παν.Αθηνών
Μανούσος Γ. Γρυλλάκης. Ετυχε επαίνου από τον πρόεδρο των Η.Π.Α Γεώρ.Μπους, τον πατέρα,για το ερευνητικό του έργο. Είναι Καθηγ-ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Μαίριλαντ των Η.Π.Α.

Πηγές:
Η Δαν. Κοιν. Βιβλιοθήκη Αλικάμπου και οι δημοσιεύσεις του Νικολ. Ξ.Γρυλλάκη

Ν.Ξ.Γ

Sunday, April 11, 2010

Αλίκαμπος απο την ιστοσελίδα του Δήμου Κρυονερίδας


Ο δήμαρχος Κρυονερίδας κ.Γρηγόρης Μαρκάκης

Ο Αλικάμπος απέχει 40 χλμ. από τα Χανιά, στη κατεύθυνση προς τα Σφακιά, βρίσκεται στις υπώρειες των Αλικαμπιώτικων μαδάρων, δηλαδή στα Ανατολικά Λευκά Όρη. Επειδή η θέση του Αλίκαμπου είναι φύσει και θέσει οχυρή, οι ντόπιοι την παραλληλίζουν με τη θέση των ιστορικών Θερμοπυλών, των Σφακιών, αλλά και όλων των ανατολικών και δυτικών επαρχιών της Κρήτης.

Το ακμαίο αυτό χωριό κτίστηκε σε υψόμετρο 350 μ. και κατοικείται σήμερα από 263 άτομα περίπου. Είναι κυρίως κτηνοτροφικό χωριό, χωρίς πολλές καλλιεργήσιμες περιοχές λόγω της μορφολογίας του εδάφους. Στο χωριό υπάγεται και ένα αξιόλογο μετόχι, με την ονομασία Κλήμα.
Σύμφωνα με μια άλλη άποψη, το όνομά του προέρχεται από τη δωρική λέξη αλί που σημαίνει ψηλός και τη λέξη κάμπος, ώστε Αλίκαμπος (υψηλός κάμπος). Μία άλλη εκδοχή είναι ότι το τοπωνύμιο αυτό είναι ρωμαϊκό, επειδή το δεύτερο συνθετικό είναι λατινικό. Η ονομασία του χωριού αναφέρεται από το 1528. Υποστηρίζεται ακόμη, ότι το χωριό ονομάστηκε Αλίκαμπος, επειδή ο Τούρκος Ουλούτς Αλή κατέστρεψε το χωριό το 1571, γι’ αυτό βρίσκεται γραμμένο και Αλήκαμπος.
Η ιστορία του Αλίκαμπου γράφει ότι οι Κρήτες έλαβαν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο με Ογδόντα πλοία και στρατό και με αρχηγό τον Ιδομενέα και τον πιστό φίλο του Μηριόνη, εγγονό του Μίνωα.
Το 821 μ.Χ. κούρσεψαν τον Αλίκαμπο Σαρακηνοί πειρατές και έκτισαν ένα φρούριο στη θέση Πηργιολύκι.
Ερείπια του φρουρίου δεν υπάρχουν. Σήμερα σώζεται μόνο η δεξαμενή. Τους Σαρακηνούς έδιωξε ο Νικηφόρος Φωκάς το 961 μ.Χ. Η ελάττωση του πληθυσμού εξανάγκασε το Βυζαντινό αυτοκράτορα να φέρει αποίκους από το Βυζάντιο μαζί με πολλούς συγγενείς τους για την ασφάλεια του νησιού. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός έστειλε τότε 12 αρχοντόπουλα μαζί με τους συγγενείς τους κάνοντάς τους μεγάλες παραχωρήσεις γης. Μετά τη διάλυση των ταγμάτων φρούρησης των συνόρων, έστειλε στην Κρήτη τους επίλεκτους γιους παλαίμαχων αξιωματικών με ίσα δικαιώματα μ’ αυτά των 12 αρχόντων. Στο δε Αλίκαμπο Αποκορώνου έστειλε το Μαλαβαρά με δικαιώματα γης του Αλίκαμπου μέχρι τη λίμνη Κουρνά, το αρχαίο Κόριον ή Κορησία.
Διασώζεται και μέχρι σήμερα τοποθεσία με το όνομα Μαλαβαράς στις Αλικαμπιώτικες μαδάρες. Κατά τη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων, κτίστηκε δυτικά του χωριού μια μικρή εκκλησία, η Κοίμηση της Θεοτόκου, που τοιχογραφήθηκε από τον περίφημο ζωγράφο Ιωάννη Παγωμένο γύρω στα 1315. Οι τοιχογραφίες διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση μέχρι σήμερα και η εκκλησία έχει θεωρηθεί αρχαιολογικός χώρος.
Το φέουδο του Αλίκαμπου κατά τη βυζαντινή περίοδο, που διάρκεσε από το 961 μέχρι το 1204, ήταν πλουσιότατο. Είχε μεγάλη κτηνοτροφία, πτηνοτροφία, μελισσοκομία, σιτοπαραγωγή, λάδι και άλλα προϊόντα. Όταν το 1204 ΟΙ Φράγκοι κατέλαβαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία έδωσαν την Κρήτη ως μερίδιο στο μαρκήσιο Μομφερατικό, ο οποίος την πούλησε στους Βενετούς. Η Βενετία, θέλοντας να υποτάξει καθ’ ολοκληρία τον κρητικό λαό συγκέντρωσε 3.000 στρατιώτες κάτω απ’ τη διοίκηση του στρατηγού Λουκίνου Δελφέρμη και στις 7 Απριλίου του 1528 άρχισε η απόβαση στην Αλμυρίδα Αποκορώνου. Οι Βενετοί έκαναν την απόβαση χωρίς να πάρουν μέτρα ασφαλείας. Έτσι οι Αποκορωνιώτες περπατώντας όλη τη νύκτα έφθασαν στο στενό Αλμυρού και έπιασαν τα επίκαιρα σημεία. Οι Βενετοί αιφνιδιάστηκαν και κινδύνεψε να αιχμαλωτιστεί ο ίδιος ο στρατηγός τους Δελφέρμης. . Η Βενετία πληροφορήθηκε την καταστροφή του στρατού της μετά από 40 μέρες και ξέσπασε η εκδικητική της μανία στους Αλικαμπιώτες, όταν αυτοί ξεσηκώθηκαν στις 19 Απριλίου του 1528.
Στον Αλίκαμπο, ύστερα από 160 χρόνια δουλείας, για πρώτη φορά κτύπησαν τα σήμαντρα των εκκλησιών στις 23 Απριλίου του 1528, ο πρωτόπαπας της κωμόπολης λειτούργησε, προσκύνησαν ένας - ένας την Αγία Εικόνα της Θεομήτορος και έδωσαν όρκο τιμής και λευτεριάς. Στο ξεσήκωμα του Αλίκαμπου πήρε μέρος και ο καθολικός επίσκοπος Πέτρος Ιένος. Αυτός, προσποιούμενος ότι δήθεν προσχώρησε στους Αλικαμπιώτες, πληροφορούνταν τα μυστικά και τις ενέργειές τους, τα οποία κατέδιδε στο φίλο του Εβραίο Σαμουήλ Μαυρογόνατο, και αυτός με τη σειρά του ανέφερε τα πάντα στη Βενετία. Ο σκοπός της πράξης αυτής του Εβραίου ήταν η εκδίκησή του κατά των Αλικαμπιωτών, επειδή ένα ωραίο παλικάρι από αυτούς πήρε μιαν ανιψιά του για γυναίκα του και την υποχρέωσε να αλλαξοπιστήσει. Αυτός ο ίδιος ο Εβραίος υπέδειξε στη Βενετία έναν κωμικό φόρο, που ήταν να στέλνουν οι Αλικαμπιώτες αντί για φόρο κότες. Οι Αλικαμπιώτες αντιπρότειναν να στέλνουν αυγά, πράγμα το οποίο δεν έγινε δεκτό εκ μέρους της Βενετίας, ύστερα από προτροπή του Εβραίου Σαμουήλ Μαυρογονάτου. Η Βενετία συγκέντρωσε τότε στρατό από 16.000 διαλεχτούς με αρχηγό το Δελφέρμη ή Δελβέρμες στο Νίππος του Αποκορώνου. Την νύκτα της 14ης Μαΐου 1528 κύκλωσε αιφνίδια την κωμόπολη του Αλίκαμπου, συνέλαβε τους προεστούς και ιερείς και διέταξε γενική σφαγή των κατοίκων. Τους μεν προεστούς θανάτωσε αμέσως, τους δε ιερείς έδεσε, μετά τους αποκεφάλισε και έστειλε τα κεφάλια τους στην Βενετία. Αποτρόπαιο δείγμα εγκληματικής συμπεριφοράς, μα και λαμπρό δείγμα για το Δελφέρμη η καταστροφή του Αλίκαμπου. Ο Δελφέρμης στη συνέχεια διατάσσει να κάψουν όλα τα σώματα, επειδή είχε πέσει πανώλη (πανούκλα) την εποχή εκείνη στην Κρήτη. Ο Αλίκαμπος είχε τότε πληθυσμό 850 οικογένειες. Παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστο πώς κατάφεραν να διασωθούν στις Αλικαμπιώτικες μαδάρες μόνο 5 οικογένειες απ’ αυτές.
Ο Δούκας Ιάκωβος Κορνάρος με νόμο είχε τότε απαγορεύσει τον οικισμό του Αλίκαμπου στον τόπο, που ήταν τότε. Η κωμόπολη Αλίκαμπος αποτελούνταν τότε από τους συνοικισμούς Λιοπυρά, Στίχι, Καρυές, Κοτσυφιανά και Ελληνικά. Διασώζονται και μέχρι σήμερα σημάδια για την ύπαρξη της κωμόπολης στο μέρος αυτό. Μετά από χρόνια και με τις ενέργειες του Αρχιμανδρίτη Αντωνίοu, από τον Αλίκαμπο, σπουδαστή της Σχολής της Χάλκης, Οι κάτοικοι του χωριού, όσοι διασώθηκαν, περίπου 100 άτομα, που οι περισσότεροι ανήκαν στην οικογένεια Κόντοι, έκαναν αίτηση στις 15 Ιουλίου 1536 προς το Συμβούλιο των Δέκα στη Βενετία να επιτραπεί η επάνοδός τους στο χωριό. Την αίτηση υπόγραψαν 100 Κόντοι με διάφορα παρανόμια, Π.χ. Λούπος, Κατσούλης, Μελιτζάνης, Βάρδας, Κοτόπουλος, Ψαρός, Παλούκης, Τζιτζίκης, Φαέλος, Μπούκης, Κουράτορας, Χειρονόμος κλπ. Επετράπη να χτιστεί οικισμός του Αλίκαμπου, εκεί που είναι σήμερα, αλλά με τον όρο να μην είναι μεγάλες οι γειτονιές και με έναν υπεύθυνο αρχηγό. Έτσι δημιουργήθηκαν οι συνοικισμοί Κάτω-Ρούγα, Πίσω-Ρούγα, Πέρα-Ρούγα, Μετόχια, Ασπροσυκιά, Φονές, Χάμπαθα, Μάζα και Φιλίπποι. Μ’ αυτήν την ονομασία υπάρχουν και σήμερα. Αξίζει να σημειωθεί ότι αρχικά ο Κορνήλιος αποφάσισε τη δήμευση του χωριού Αλίκαμπος υπέρ του Δημοσίου την 6η Απριλίου 1528. Με διαταγή των Δέκα, το 1536, έγινε προσπάθεια να πουληθεί ο Αλίκαμπος και είχε εκτιμηθεί 9.000 πέρπυρα (αργυρά ενετικά νομίσματα), αλλά επειδή πολλά σπίτια χάλασαν , η τιμή του έπεσε στα 5.000 υπέρπυρα. Συχνά, όμως, νοικιαζόταν με 800 πέρπυρα, αλλά οι εξόριστοι, που γύρισαν σκότωσαν όσους ήθελαν να εγκατασταθούν και έτσι ούτε πουλήθηκε, ούτε νοικιάστηκε από κανέναν.
Οι Αλικαμπιώτες με τα χρόνια πολλαπλασιάστηκαν και ζούσαν πάλι ανυπότακτοι και ταραχοποιοί. Ο Αρχιμανδρίτης Αντώνιος συνελήφθη αργότερα λόγω της εθνικής του δράσης και τον έκαψαν ζωντανό οι Βενετοί στον τόπο, όπου είναι σήμερα ο ναός του Αγίου Αντωνίου. Οι Αλlκαμπιώτες στη μνήμη του Εθνομάρτυρα έκτισαν τον ναό. Στα χρόνια αυτά θυσιάστηκαν για την ελευθερία 850 Αλικαμπιώτικες οικογένειες. Σημάδι βενετικής κυριαρχίας είναι ένα φρούριο κτισμένο από τους Ενετούς στη θέση Αρχοντικό. Οι κάτοικοι της περιοχής διηγούνται κάποιο θρύλο σχετικά με το φρούριο αυτό. Ο Θρύλος λέει πως εκεί μέσα βρίσκεται κρυμμένο ένα κιούπι με λίρες, που φωσφορίζει από τις 20 lανουαρίου ως τις 20 Φεβρουαρίου, όταν υπάρχει αστροφεγγιά. Το θησαυρό φυλάγει κάποιος Αράπης, όποιος δει και τολμήσει να πλησιάσει, ο φωσφορισμός χάνεται. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ο Αλίκαμπος κατοικούνταν από Χριστιανούς οι οποίοι, εξαιτίας της πανσπερμίας τους, είχαν ιδιάζουσα προφορά. Ο Αλίκαμπος ήταν καταφύγιο ανυπότακτων αρματολών και κλεφτών και κέντρο επαναστατικής δράσης.
Το Μάρτιο του 1824, ο Τσουδερός απέτυχε να σταματήσει τους προελαύνοντες, από τον Αλίκαμπο προς τον Αποκόρωνα, Αιγυπτίους του Χουσείν. Το 1886 έγιναν κοντά στο χωριό σφοδρές μάχες μεταξύ των Κρητικών και των Τούρκων, που είχαν αρχηγό το Μουσταφά Πασά. Η σπουδαιότερη μάχη έγινε στις 11 Δεκεμβρίου1887. Το 1896, προκειμένου να τονωθεί το θρησκευτικό και πατριωτικό αίσθημα των κατοίκων του χωριού, ήρθε η Μεταπολιτευτική Επιτροπή στις 4 Νοεμβρίου 1896 και βάφτισε δυο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Κατά τη διάρκεια του γλεντιού, που ακολούθησε, τούρκικος στρατός από το Βάμο και άλλος από το Ρέθυμνο περικύκλωσαν τον Αλίκαμπο με σκοπό να συλλάβουν την επιτροπή. Γενικός γραμματέας της Επιτροπής ήταν ο Αλικαμπιώτης Ιωσήφ Λεκανίδης. Η Επιτροπή είχε προνοήσει και τοποθέτησε σώμα 10 ανδρών ως φυλάκιο, οι οποίοι έδωσαν μάχη με τους Τούρκους και σκότωσαν τον αρχηγό τους. Με τους πυροβολισμούς, που ανταλλάχθηκαν, ειδοποιήθηκε η Επιτροπή και έφυγε από τον Αλίκαμπο. Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν, τελικά, τον Αλίκαμπο, η εκδικητική μανία τους ξέσπασε σε τέσσερις κατοίκους, τους πρώτους που βρήκαν μπροστά τους. Τον ένα μάλιστα τον έκαψαν ζωντανό. Ετοιμάστηκαν να παραδώσουν στις φλόγες το χωριό, αλλά η απόφασή τους ματαιώθηκε επειδή ειδοποιήθηκαν ότι οι Λιτσαρδιανοί κτύπησαν το Βάμο και φοβούμενοι μήπως κακοποιήσουν τα γυναικόπαιδα των Τούρκων που ήταν ανυπεράσπιστα, έφυγαν εσπευσμένα και έτσι γλίτωσε ο Αλίκαμπος την καταστροφή.
Στα ερείπια παλιού μοναστηριού χαλασμένου από τους Σαρακηνούς έχει κτιστεί μια εκκλησία αφιερωμένη στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη, πήρε δε αυτήν την ονομασία από το μοναστήρι, που ήταν αφιερωμένο στους δυο Αγίους. Σώζονται μέχρι σήμερα τα ερείπια του μοναστηριού. Eίναι εκκλησία βυζαντινού ρυθμού που χρονολογείται γύρω στα 1000 μ.Χ., άλλη εκκλησία στο χωριό Αλίκαμπος είναι ο Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου, αγιογραφημένη από το ζωγράφο Ιωάννη Παγωμένο το 1315 περίπου. Υπάρχουν πολλές τοιχογραφίες καλά διατηρημένες μεταξύ των οποίων η Ανάληψη, ο Ευαγγελισμός, Οι τρεις Ιεράρχες, τα Εισόδια, η Υπαπαντή, η Προδοσία, η Σταύρωση, η Έγερση του Λαζάρου κα. Στο δυτικό τοίχο είναι σχεδιασμένες οι μορφές των κτητόρων.
Τελευταία βρέθηκαν διάφορα αντικείμενα προμινωικής προέλευσης από την αρχαιολογία.

Φωνή του Αποκορώνου

Sunday, March 14, 2010

Κρητικό νόμισμα

Από το http://hatzikos.blogspot.com/



Με ένα διάταγμα του ύπατου αρμοστή Κρήτης στις 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1900 που καταχωρήθηκε στην εφημερίδα της κυβέρνησης της Κρητικής πολιτείας σαν νόμος υπ΄αριθμ. 157β ορίζονταν αποκλειστικό προνόμιο της πολιτείας το δικαίωμα κοπής νομισμάτων. Το διάταγμα όριζε σαν νομισματική μονάδα την δραχμή που την υποδιαιρεί σε 100 λεπτά. Είχε προβλεφθεί να κοπούν και χρυσά δεκάδραχμα και εικοσάδραχμα τα οποία τελικά δεν κόπηκαν.

Τα κρητικά νομίσματα ήταν ιδίου βάρους και ποιότητας με τα αντίστοιχα ελληνικά και παρέμειναν με ισχύ μέχρι και μετά την ένωση. Έτσι τα χάλκινα και χαλκονικέλινα νομίσματα έμειναν σε κυκλοφορία μέχρι την 30 ΙΟΥΝΙΟΥ 1923, οπότε και αποσύρθηκαν από την κυκλοφορία, βάση του διατάγματος της 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 1923. Τα αργυρά νομίσματα έμειναν σε κυκλοφορία μέχρι τις 23 ΙΟΥΛΙΟΥ 1929, οπότε και αποσύρθηκαν από την κυκλοφορία, βάση του νόμου 4234/1929.