Thursday, December 1, 2011

98 χρόνια από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα

απο το
http://librodoro.http://www.blogger.com/img/blank.gifblogspot.com


Σαν σήμερα, την 1η Δεκεμβρίου 1913 έγινε η επίσημη ανακήρυξη της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Υψώθηκε η ελληνική σημαία στο φρούριο του Φιρκά, και ο πόθος της Ένωσης, που πληρώθηκε με σκληρούς αγώνες και ποταμούς αίματος, έγινε πια πραγματικότητα.
Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους όπως πολύ εύστοχα ειπώθηκε, είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν.
Μέσα στο πνεύμα της φράσης αυτής, που κινείται μεταξύ εθνικής επιταγής και εξορκισμού, υπενθιμίζουμε αυτό το επετειακό ιστορικό γεγονός, μια που σήμερα συμπληρώνονται 98 χρόνια από την επίσημη Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.
Προς απογοήτευση όλων εκείνων των σκοτεινών δυνάμεων που απεργάζονται σχέδια περί δήθεν αυτονομίας, απαντά η ίδια η Ιστορία...
Το Νησί μας, έγραφε στην 87η επέτειο, το 2000, ο καταξιωμένος συντοπίτης μας ιστορικός και συγγραφέας Γιώργος Παναγιωτάκης «είναι πολύμορφα σημαδεμένο από το χρόνο και την Ιστορία. Ρωμαίοι, Σαρακηνοί, Γενουάτες, Βενετοί, Τούρκοι και Γερμανοί στηριζόμενοι στη λογική της υπεροχής τους χρησιμοποιούν τους θαλάσσιους και εναέριους δρόμους και μακριά από φραγμούς και ηθικές αναστολές την καταλαμβάνουν.
Τα πέτρινα χρόνια της προτελευταίας κατοχής καλύπτουν το χρονικό διάστημα 1669-1898, και σηματοδοτούνται από πλήθος επαναστατικών εξεγέρσεων, κινημάτων και αψιμαχιών, κατά του Τούρκου δυνάστη. Ο ζυγός βαρύς. Τα μέτρα του κατακτητή σκληρά. Η συμπεριφορά απάνθρωπη. Τα δεινά αβάστακτα. Οι φορολογίες εξαντλητικές.
Από κάποιες ρωγμές που δημιουργούν αυτές οι πιεστικές καταστάσεις εκτινάσσεται ο θυμός και οι ηφαιστειακές εκρήξεις της κρητικής ψυχής. Η περιπετειώδης πορεία του κρητικού λαού στο διάβα του χρόνου, γέννησε μέσα τις τρίδυμες και ομογάλακτες λέξεις Ελευθερία - Θάνατος - Ένωση.
Χτυπημένες και οι τρεις ομοούσιες αυτές λέξεις στο αμόνι των αγώνων και των θυσιών, έχουν κατασταλάξει ως ειδικό βάρος μέσα στην ψυχή του κρητικού, κι έχουν φωλιάσει ως ιερό πάθος μέσα του. Ακολουθούν άλλωστε το δρόμο που έχουν χαράξει οι ένδοξες πατρογονικές καταβολές. Στις πυκνές εξεγέρσεις και το τακτικό ξεκήκωμα, δε στάθηκε εμπόδιο η υπεροχή του κατακτητή, οι υπερπολαπλάσιες δυνάμεις του και ο μέχρι οδόντων εξοπλισμός του. Αλλά και οι εξεγέρσεις αυτές δεν ήταν πράξεις παραλογισμού, έπαρσης ή αλαζονείας. Αποτελούσαν το προσάναμμα στο θυσιαστήριο της αδούλευτης σκέψης και μια συνειδητή προσφορά στον τομέα των πνευματικών αξιών. Η μια επανάσταση διαδέχεται την άλλη. Ο αγώνας για τη λευτεριά μακρύς και σκληρός. Κι εδώ ταιριάζει ο στίχος του ποιητή, για τον κρητικό που παλεύει και αγωνίζεται. Και πα στην πέτρα της σιωπής τα νύχια του ακονίζει, μονάχος κι αβοήθητος της λευτεριάς ταμένος».

Monday, November 7, 2011

Γραμβουσα

Περσι μια αναπάντεχη αδιαθεσια ενος συγγενούς μας στο Καστέλι Κισσάμου άλλαξε τα σχεδια μας και μπαινοντας στο καραβακι μετα το Μαυρο Μωλο βρεθηκαμε στη Γραμβουσα
Ενας μοναδικής ομορφιας και αγριοτητας τοπος που σε αφήνει άφωνο!


Την ιστορία της σας την παραθετω από το πολύ καλο
http://sadentrepese.blogspot.com

Το 1825 η Γραμβούσα ήταν από τα λίγα ελεύθερα μέρη της Ελλάδος και το μοναδικό στην Κρήτη. Το κάστρο της Γραμβούσας περνούσε πάλι σε χέρια ελληνικά, στις 9 Αυγούστου, το ίδιο έγινε ένα χρόνο αργότερα και με το φρούριο της Κισάμου. Ο Δημήτριος Καλλέργης με 300 άνδρες, κατόρθωσε να το καταλάβει, παρότι εκείνα τα δύσκολα χρόνια ο Μουσταφά Πασάς έλεγχε την κατάσταση στην Κρήτη.
Η Γραμβούσα για τα επόμενα 2-3 χρόνια έγινε το ορμητήριο των επαναστατών, που για να ζήσουν αναγκάστηκαν να στραφούν στην πειρατεία. Δύσκολα περνούσε τουρκικό αλλά και ευρωπαϊκό καράβι, δίχως να το κουρσέψουν, το ίδιο έκανα και σε όλα τα παράλια χωριά της Κρήτης. Ελεύθερη Γραμβούσα λοιπόν και αυτό στάθηκε αφορμή όλο και περισσότεροι Έλληνες και Κρητικοί, να βρουν καταφύγιο στο νησάκι μας. Είχε μάλιστα σε αυτά τα δύσκολα χρόνια και σχολείο για τα παιδιά των "Γραμβουσιανών" με δάσκαλο τον επίσκοπο Αρδαμερίου Ιγνάτιο. Μάλιστα ο ίδιος ο επίσκοπος εγκαινίασε και μια εκκλησία που την έφτιαξαν οι πειρατές με πρωτοβουλία του προηγούμενου της Γωνιάς Παρθένιου προς τιμήν της "Παναγιάς της Κλεφτρίνας", προστάτιδα των πειρατών. Από την πειρατεία αποκτήσουν χρήματα και θησαυρούς, μάλιστα όπως λέει η ιστορία, τα αξιοποίησαν αγοράζοντας την γολέτα "Περικλής", το περίφημο πλοίο του Τομπάζη που τον μετέφερε στην Κίσαμο στις 25 Μαΐου του 1823 σαν Αρμοστή. Έτσι τώρα στην Γραμβούσα θα ερχόταν ευκολότερα τρόφιμα και εφόδια.
Η προσωρινή διοίκηση του νησιού την είχε το "Κρητικό συμβούλιο" που αποτελούντο από τους Χάλη Βασίλειο πρόεδρο και τα μέλη Μαρτιμιανό Περάκη, Δημήτριο Βλαστό, Νίκο Παπαδάκη, Ιωάννη Ξάνθο, Βασίλη Ιωαννίδη και γραμματέα τον Αντώνη Ποθητό. Έφτιαξαν και σφραγίδες που φυλάσσονται στην εθνολογική και ιστορική εταιρεία της Ελλάδος, Σφραγίς της νήσου Γραμβούσης, και σφραγίδα του Κρητικού Συμβουλίου.
Στην μάχη για να μείνει έστω αυτό το κομμάτι της Κρήτης ελεύθερο, έπεσαν πολλοί πατριώτες, ανάμεσα σε αυτούς και ο περίφημος Ασκυφιώτης Μάρκος Μπούζος (Μανιάς) που το παρακάτω τραγούδι άκουσε για αυτόν και συνέλεξε το 1934 ο περιηγητής Pashley κατά την περιήγηση του στο υποδουλο νησί.

Τρεις αντρειομένοι πορπατούν
την Κρήτη την καιεμένη
σαν εξάδελφοι κ' αδελφοί
σα φίροι πιστευμένοι

σαν ήσαν απο μια κοιλιά
σα φάγα ένε γάρα
ετζι αγαπηθήκανι
περίσσια και μεγάρα

τον ένα λεγα Ξέπαπά
τον άρρο Μπουζο-Μάρκο
κ'ο Καπιτάνι Παναγής
απού φυράγη στο Κάστρο

Μα αυτοί αποφασίσανι
την Γραμβούσα να πατήσουν
κ' εις την Γραμβούσα της Τουρκιάς
ένα να μην αφήσουν

ο Μπούζο-Μάρκος έβγανε
πρώτος εις το μπιντένι
κ'εφτά 'νομάτους έκοψε
μόνο με το μαχαίρι

μα αλλάσΘε απάνω, μπρε παιδιά
στους Τούρκους να γιουργιάρω
διατί δεν βγαίνω 'γω ΄π εδά
όξω και να 'ποθάνω

Wednesday, October 26, 2011

Thursday, October 20, 2011

Η Κρητη που χτυπαει μεσα μας

Απο το πολύ καλο
MERABELLO LIBRO D`ORO
http://librodoro.blogspot.com πήρα την ιδέα


 
Posted by Picasa


 
Posted by Picasa



 
Posted by Picasa


 
Posted by Picasa

Thursday, September 8, 2011

Κλήμα Αλικάμπου 3 Σεπτεμβριου 2011

Ο Δήμαρχος Αποκόρωνου κ. Γρηγόρης Μαρκάκης κηρυσσει την εναρξη της τοπικής εορτής
 
Posted by Picasa

Ο εγγονός του Ιωσήφ Λεκανίδη Ιωσήφ Κακαβούλης στο μνημειο

 
Posted by Picasa

Λιγο πριν τη μνημοσυνη δεηση

 
Posted by Picasa

Εγγονες και εγγονος του Ιωσήφ Λεκανιδη

 
Posted by Picasa

Από αριστερα ο στρατηγός κ. Νίκος Γρυλλάκης, οι εγγονές κ. Δέποινα Αρετάκη -Τζαφάλια και κ. Ελένη Δαρατσιανού -Κακαβουλη, δεξιά ο εγγονός κ. Ιωσήφ Κακαβούλης

Η επιμνημόσυνη Δεηση

 
Posted by Picasa

Ο συγγραφέας και ιστορικός κ. Νικόλαος Ξεν.Γρυλλάκης εκφωνει τον πανηγυρικο λογο

 
Posted by Picasa


Κύριε Δήμαρχε Αποκορώνου με την άδεια σας καλοσωρίζω και εγω τους εκπροσώπους των τοπικών αρχών που με την παρουσία τους εδώ στο Κλήμα σήμερα τιμούν την μνήμη των πρωτοπόρων αγωνιστών της Δυτικης Κρήτης.
Η συνάθροισή τους εδώ στις 3 Σεπτεμβρίου 1895 υπήρξε η απαρχή της τελευταίας και τυχερής επανάστασης που εφερε την απελευθέρωση ολόκληρης της Κρήτης
Απ`αυτή προήλθε η γνωστή μάχη του Αλικάμπου που η κατάληψή του ήταν αποτέλεσμα της επέμβασης Τουρκικού στρατού που ήλθε από το Ρέθυμνο μεσω Κλήματος, η πολιορκία και η κατάληψη του φρουρίου του Βάμου, που ανέδειξε τον ήρωα Παπαμαλέκο, αλλά και τη μαχη της Αλμυρίδας που η διάταξη των επαναστατών πολεμιστών ήταν επαναληψη αυτής των πολεμιστών της αρχαίας Σπάρτης δηλαδή κάθε γραμμή μάχης είχε πίσω άλλη για αναπλήρωση των κενών.
Η επιτροπή που πραγματοποίησε τη μεγάλη ένοπλη συναθροιση του Κλήματος αρχικά έφερε τον τίτλο Μεταπολιτευτική Επιτροπή. Όμως ύστερα από λίγους μήνες στη συναντηση του Τζιτζιφέ Αποκορώνου ,μετονομάζεται σε Γενική Επαναστατική Συνέλευση.Τέλος στη συνάντηση στους Κάμπους παιρνει τον τελικό τίτλο Επαναστατική Επιτροπή όπου εκλέγονται
Πρόεδρος ο Εμμ. Κούνδουρος , αντιπρόεδροι οι Γ.Μυλονογιαννάκης, Σ.Βαρδάκης, Ι. Καλογερής, Λ. Λιωνάκης και Γενικός γραμματέας ο Ιωσήφ Λεκανιδης.

Πριν προχωρήσουμε στην εξιστόρηση των γεγονοτων ας δικαιολογησουμε πως εγινε η επιλογη της συγκεκριμενης τοποθεσίας από την Επαναστατική Επιτροπή .Το Κλήμα ,επειδή βρίσκεται μεταξύ του ορεινού ογκου της Δαφνοκορφής στα βόρεια και των Αλικαμπιώτικων Μαδάρων στα νότια, αποτελεί πέρασμα-κλειδί από Α προς Δ σημαντικό την εποχή εκεινη ως οι Θερμοπύλες της Δυτικής Κρήτης. Οι συνεχείς επαναστάσεις σε όλη σχεδόν τη Δυτική Κρήτη κυρίως την ορεινή με τη σκληρότερη εκεινη του 1866 από τον Παρθένιο Περίδη δεν έφεραν το ποθητό αποτέλεσμα της ένωσης. Οι αποτελούντες τον πυρήνα της ένοπλης συνάθροισης εδώ στο Κλήμα είχαν αντιληφθεί ότι η σφοδρή επιθυμία όλων για Ενωση ή Θανατο ήταν το κόκκινο πανι για τους τότε μεγάλους.Ετσι οι Κούνδουρος,Λεκανίδης Φωτάκης και λοιποί γνωρίζοντας τα παθήματα των προηγουμένων εξεγέρσεων με τα οικτρά τους αποτελέσματα, με την οξύνοια και διορατικότητα που τους διέκρινε, αντελήφθησαν ότι η Ενωση ήταν απραγματοποίητο όνειρο κυρίως λόγω της άρνησης των μεγάλων δυναμεων.
Γνωριζουν ότι παρα τις συνεχεις επαναστάσεις των αδουλωτων στην ψυχή των Κρητικών , η Κρητη θα έμενε κατω από την οθωμανική κυριαρχια. Οι μεγαλοι της εποχής αρνιονταν ακομη και να συζητησουν για το θεμα της Ενωσης και με το πρωτόκολλο του Λονδινου το 1830 απέκλεισαν την Κρητη από τα ορια του ελληνικού Κρατους διοτι ενεργούσαν κατω από τα εκαστοτε δικα τους συμφεροντα άλλοτε φιλελληνες και άλλοτε φιλοτουρκοι.Κατέληξαν λοιπον οι οξυδερκείς αυτοί άνθρωποι να επιλέξουν την αυτονομία ως ένα απαραιτητο σταδιο πριν την πολυποθητη ενωση και απεφασισαν να γινει επι νεων πλεον βασεων η τελευταια και τυχερή επανασταση.
Προέβαλλαν λοιπον προσωρινα βεβαιως ατηματα μεταρρυθμισεων για τη βελτιωση των συνθηκών διαβίωσης των για πολίτευμα που να τους εξασφαλίζει καλύτερη ζωή αλλά και κυριαρχια στα του οικου της. Οι μεγάλες δυναμεις δε μπορούσαν να εναντιωθούν και να αρνηθούν το δικαιωμα σε ένα λαο να ζητά βελτιωση της θεσης του για καλύτερη ζωη. Το ιδιο αναφερει και Ιωσηφ Λεκανιδης στο ημερολόγιο του που βρισκεται στη δανειστική βιβλιοθήκη Αλικάμπου .Επι λέξει γραφει
«Ο διακαής ποθος του Χριστιανικού κρητικού λαου είναι η Ενωση αυτού μετα της μητρός Ελλάδος αλλά σεβομενοι τη θεληση των μεγαλων δυναμεων αναβαλλομε τον ήδη προς τούτο αγώνα μας και αιτούμε παραχώρηση των άλλων δικαιων αιτηματων μας»
Ο αείμνηστος Λεκανιδης εκτος από δικηγόρος ήταν και άριστος διπλωμάτης
Πρέπει αλήθεια να θαυμάσομε τους προγόνους μας για την οξύνεια τους, τη διορατικότητα τους, το πολιτικο τους αισθητήριο και τη διπλωματική τους δεξιότητα που θα την ζήλευαν ακομη και αυτοί οι διπλωμάτες καρριέρας. Περίμεναν να έλθουν ευνοικές συνθήκες όπως το Αρμενικό ζήτημα που ειχε αναστατώσει την Ευρώπη ή οποιαδήποτε άλλη ευκαιρία για να θεσουν παλι το ζητημα της Ενωσης.
Δυστυχώς δεν ειχε και την ιδια άποψη και η τοτε Ελληνική Κυβέρνηση που επεμενε στο Ενωση ή θανατος και ουτε λιγο ουτε πολύ διεταξε τους επαστατες να διαλυθουν ο δε υπουργος εξωτερικών Σκουζες φοβουμενος τη γενικοτερη συρραξη με την Τουρκία χαρακτηρισε τους επαναστατες …….. «δαιμονισμενους των βουνων»
Εκ των υστέρων μπορούμε να πουμε ότι στην επιτυχία της συναθροισης του Κλήματος συνετελεσε στα μεγιστα και ο ενθουσιασμός με τον οποίον αγκάλιασε αυτή την τυχερη επενασταση ο καλά ενημερωμένος χριστιανικός πληθυσμος της Δυτικής Κρήτης.
Ο πυρήνας που συνετέλεσε σ`αυτή την ενημέρωση αποτελείτο κυρίως από τους
Φωτάκη υπεύθυνο ενημέρωσης Αγ.Βασιλείου Ρεθύμνου
Λεκανιδη και Μυλωνογιαννακη για την επαρχία Αποκορώνου
Κουνδουρο και Χριστουλάκη για την επαρχια Σφακίων
Αποτέλεσμα του ξεσηκωμού και των αγώνων που ακολούθησαν ήταν να παραχωρηθεί αυτονομια και να δημιουργηθεί ένα μικρό κράτος η Κρητική Πολιτεία πιο τέλειο και συγκροτημένο από εκεινο το ελευθερο ελληνικο κρατος. Συγκροτήθηκααν ολες οι δημοσιες υπηρεσιες και η Δικαστική Εξουσια σε πολύ μικρο διαστημα. Η χωροφυλακη οργανώθηκε κατά τον καλύτερο τροπο παρέχοντας ασφάλεια σε ολους τους κατοίκους του νησιου. Ολες σχεδον οι διατάξεις της δικαστικής νομοθεσιας περιελήφθησαν αργοτερα στο ελευθερο ελληνικο κρατος.
Και φτανουμε στην Ενωση που η μεν διπλωματια δεν την επετρεπε την επετρεψε όμως η επιτυχής έκβαση των βαλκανικών πολέμων του 1912 -13 και οι Κρητες βουλευτες μπηκαν και τυπικα στην ελληνική Βουλή με πανηγυρικο τροπο.
Με την συνθηκη του Λονδινου 30 Μαιου 1913 ο Σουλτάνος παραιτηθηκε απ`όλα τα δικαιωματα του στην Κρητη και την 1η Δεκεμβριου 1913 με την αφιξη του βασιλια Κωνσταντινου και του πρωθυπουργου Ελευθεριου Βενιζελου έγινε η επισημη ενωση.
Τέλος μελετώντας προσεκτικά αρκετα ιστορικά κειμενα που αναφερονται στη μακραιωνα ιστορια της Δυτικής Κρητης βρηκα πολλά γεγονοτα που αγγιζουν εκεινα των ηρωικών πράξεων. Ετσι δικαιολογείται απολυτα η υπερηφάνεια ολων μας ως απογονοί των.
Δε ν θα ηταν υπερβολή να πουμε ότι ισως να μην υπάρχει κανενα άλλο νησι στον κοσμο με την πληθώρα των κατακτητων και των επαναστασεων που ακολούθησαν ώστε η Κρητική γη να είναι διασπαρτη από αρχαιολογικά ευρήματα και κοκκαλα ηρωων. Η ιστορια της Κρήτης αποτελει πηγή έμπνευσης για τις επομενες γενιες και να μην ξεχναμε ότι η γεωγραφική της θεση ως κομβικο σημειο της Μεσογειου παντα θα προκαλει επιδοξους κατακτητες.
Επιτέλους το μαρτυρικο αυτό νησι που ανα τους αιώνες δεχτηκε επιθεσεις και εισβολες οσες λιγα νησια στον κοσμο από τους Ρωμαιους τους Αραβες,Σαρακηνούς,Ενετούς ,Τουρκους και πειρατές όπως ο περιβοητος Μπαρμπαροσα ,βρηκε τη θεση του στην αγκαλια της μανας Ελλάδας.Ειναι συγκλονιστικο κααι θελει περισσιο θαρρος να κοιτας τα`απομεινάρια της καταστροφής και να δημιουργεις πανω σ`αυτά το μελλον.
Θελει δυναμη ψυχης να μη ξεχνας την παρακαταθηκη των προγονων σου και να πορευεσαι με τα διδαγματα της για να φανεις ανταξιος της Ιστοριας σου ακομη και αν μενουν ασβεστες οι μνημες του πονου και της καταστροφής μετα από τοσους αιώνες.
Σας ευχαριστω

Ο στρατηγός Νίκος Γρυλλάκης με τον εγγονό του Ιωσήφ Λεκανίδη Ιωσήφ Κακαβούλη

 
Posted by Picasa

Η εκπληκτική φιγουρα του παπα-Γιαννη Θωμαδακη

 
Posted by Picasa

Τα όμορφα σώματα ασφαλείας!

 
Posted by Picasa

Ο κ. Γιώργος Γρυλλάκης

 
Posted by Picasa

Οι κ.κ.Τζανουκάκης και Γρυλλάκης

 
Posted by Picasa

Αλικαμπιώτες

 
Posted by Picasa

Friday, August 26, 2011

Tuesday, August 23, 2011

Eρχόμαστε!

 

3 Σεπτέμβρη στο Κλήμα Αλικάμπου
Posted by Picasa

Wednesday, June 29, 2011

Εν Χανίοις.........


"Εν Χανίοις και εν τω κατά την λεωφόρον Δραγούμη 1 δικηγορικώ Γραφείω του κ. Ιωσήφ Λεκανίδου, όπου κληθείς μετέβην σήμερον την εικοστήν εβδόμην του μηνός Ιουνίου ημέραν Σάββατον του χιλιοστού εννεακοστού εικοστού έτους ενώπιον εμού του Συμβολαιογράφου και κατοίκου Χανίων....."


Sunday, June 26, 2011

"Το Κρητικό Μαχαίρι"

Το βρήκαμε από το επισης πολύ καλό http://kopelikouzoulo.blogspot.com/

Το Κρητικό μαχαίρι, αχώριστος σύντροφος κάθε Κρητικού παλιότερα, το πήραν μαζί τους οι Κρητικοί παντού όπου και αν πήγαν είτε ως ταξιδιώτες, είτε ως μετανάστες, όταν σε δύσκολες εποχές ορισμένοι απ' αυτούς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το όμορφο νησί τους.
Μπορεί να το συναντήσει κανείς εκτός από την Κρήτη και την υπόλοιπη Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου. Από την Αίγυπτο μέχρι τη Ρωσία και από τις ΗΠΑ και τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία, είτε σε σπίτια Κρητικών περήφανο οικογενειακό κειμήλιο, είτε σε καταστήματα μεταχειρισμένων ειδών και παλαιοπωλεία σκονισμένο και χωρίς ταυτότητα, ανάμεσα σ' ένα σωρό ετερόκλητα αντικείμενα να περιμένει τον άνθρωπο που θα τ' αναγνωρίσει και θα τ' αποκτήσει, καταβάλλοντας ως αντίτιμο κάποιο χρηματικό ποσό. Καθένα απ' αυτά κρύβει μία μικρή ή μεγάλη ιστορία, μία ιστορία δεμένη με το νησί της Κρήτης και με την Κρητική παλικαροσύνη.
Αφού λοιπόν η παράδοση και τα ιστορικά τεκμήρια έχουν πολιτιστική αξία και πολιτιστική φερεγγυότητα, αξίζει να μελετηθεί και να τιμηθεί το χειροποίητο Κρητικό μαχαίρι, προτού η παραδοσιακή κατασκευή του σβήσει μέσα στην ατέρμονη κίνηση του χρόνου και τούτο, γιατί κάθε φορά που σβήνει μία παραδοσιακή τέχνη, ο ανθρώπινος πολιτισμός γίνεται φτωχότερος.

Το Κρητικό Μαχαίρι, η ιστορία του



Ένα από τα πρώτα εργαλεία τα οποία κατασκεύασε ο άνθρωπος και το οποίο τον βοήθησε να επιβιώσει στη μακριά και δύσκολη εποχή της αυγής του πολιτισμού είναι το μαχαίρι, το πρώτο αγχέμαχο όπλο. Για την κατασκευή του, μιμήθηκε στο σχήμα τα νύχια των άγριων ζώων, με τα οποία αυτά έπιαναν και φόνευαν τη λεία τους.
Ένα από τα παλιότερα δείγματα μαχαιριού με τη μορφή με την οποία το γνωρίζουμε σήμερα βρέθηκε στο Τζεμπέλ - Ελ - Αράκ ( Gebel - El - Arak ) της Αιγύπτου, κατασκευάστηκε από επεξεργασμένο οψιδιανό λίθο κι έχει λαβή από ελεφαντόδοντο, διακοσμημένη με ανάγλυφες παραστάσεις εμπνευσμένες από πολεμικές σκηνές. Το μαχαίρι αυτό κατασκευάστηκε γύρω στο 3.400 π.Χ. και βρίσκεται σήμερα στο μουσείο του Λούβρου. Όμως και στην Κίνα, τη Μεσοποταμία και το Λουριστάν του Ιράν βρέθηκαν μαχαίρια τα οποία αγγίζουν την ηλικία των 5.000 ετών.
Αλλά και στη Μυκηναϊκή Ελλάδα από το 1.500 π.Χ. και μετά κατασκευάστηκαν θαυμάσια αμφίστομα χάλκινα και ορειχάλκινα μαχαίρια, τα οποία το εμπόριο και το κίνητρο του κέρδους τα μετέφερε ακόμα και σε άλλους μακρινούς ευρωπαϊκούς τόπους, αφού το εξαγωγικό εμπόριο όπλων άνθισε στη Μυκηναϊκή εποχή.
Και στην κλασική Ελλάδα όμως, είχε ανθίσει η κατασκευή πληθώρας αγχέμαχων όπλων και κυρίως μαχαιριών, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στους αμέτρητους πολέμους, οι οποίοι κατασπάραξαν την Ελλάδα της κλασικής εποχής.
Την ίδια εποχή της Μυκηναϊκής ακμής, στη Μινωική Κρήτη η οποία μας κληροδότησε αρκετά λαμπρά έργα ενός προηγμένου και ταυτόχρονα ιδιόμορφου πολιτισμού, κατασκευάστηκαν αξιόλογα μαχαίρια, ελάχιστα δείγματα των οποίων έφτασαν μέχρι την εποχή μας. Στο μουσείο του Ηρακλείου μάλιστα, φυλάσσεται αγαλματίδιο πολεμιστή από τη Σητεία, Μινωικής εποχής, οπλισμένου με μαχαίρι το οποίο παρουσιάζει μερικές ομοιότητες με τα σύγχρονα Κρητικά μαχαίρια. Αξίζει ιδιαίτερα να τονιστεί ότι, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, τα αγχέμαχα όπλα και τα πολεμικά κράνη γεννήθηκαν στην Κρήτη, αφού εφευρέτες τους θεωρούνται οι Κουρήτες, ακόλουθοι του Δία.

Η ανάγκη άμυνας του μεγαλύτερου ελληνικού νησιού είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη της μεταλλουργίας και κατ' επέκταση της κατασκευής όπλων στην Κρήτη κατά την κλασική εποχή, όταν οι τοξότες του νησιού είχαν εξαιρετική φήμη σ' ολόκληρη την Ελλάδα και τη Μικρά Ασία, για τη δεινότητα με την οποία χειρίζονταν τα όπλα αυτά. Τη ρωμαϊκή εποχή, οι Ρωμαίοι απέκτησαν πικρή πείρα της μαχητικής ικανότητας των Κρητικών και της ευθυβολίας των τόξων τους όταν κατέλαβαν το νησί.
Κατά το Μεσαίωνα και ειδικότερα κατά τον 9ο αιώνα η Κρήτη καταλήφθηκε από τους Σαρακηνούς, οι οποίοι ήρθαν από την Ισπανία. Με ορμητήριο το νησί ταλαιπωρούσαν με τις επιδρομές τους ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο. Οι Σαρακηνοί της Κρήτης κατασκεύαζαν διάφορους τύπους όπλων επιτόπια και μ' αυτά εξόπλιζαν πλοία και πληρώματα κατά τις ναυτικές επιδρομές τους.

Μετά τη νικηφόρα εκστρατεία του Νικηφόρου Φωκά και την καταστροφή των Σαρακηνών της Κρήτης, το νησί επανήλθε στην εξουσία των Βυζαντινών όπου και παρέμεινε μέχρι τις αρχές του 13ου αιώνα, οπότε πέρασε στα χέρια των Βενετών πολύτιμο λάφυρο από τη διανομή των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μετά τη διάλυση της από τους Σταυροφόρους της τέταρτης σταυροφορίας.
Οι Βενετοί κράτησαν την Κρήτη κάτω από την εξουσία τους για περισσότερα από 450 χρόνια. Στο γεγονός αυτό συνέβαλε η εξαιρετική οργάνωση της διοικητικής τους μηχανής και το αμυντικό σύστημα το οποίο είχαν αναπτύξει στο νησί, σύμφωνα με το οποίο εκτός από τις ισχυρές τακτικές στρατιωτικές δυνάμεις, η άμυνα ενισχυόταν από την τοπική πολιτοφυλακή Κρητικών τοξοτών, φημισμένων σε ολόκληρη την ανατολή και από τις δυνάμεις των Ελλήνων και Ιταλών γαιοκτημόνων του νησιού. Οι τελευταίες αυτές δυνάμεις εξοπλίζονταν ασφαλώς με όπλα τα οποία κατασκεύαζαν επιτόπια Κρητικοί τεχνίτες.
Μαρτυρίες για τη χρήση μαχαιριών για πολεμικούς σκοπούς κατά το Μεσαίωνα έχουμε σε γραπτές πηγές, οι οποίες αναφέρονται στην επανάσταση των Ψαρομηλίγγων κατά των Βενετών στα μέσα του 14ου αιώνα. Κατά την επανάσταση εκείνη οι Κρητικοί επαναστάτες ήταν οπλισμένοι με τόξα, λόγχες, ρόπαλα, μαχαίρες και πέλεκεις.
Σύμφωνα με την προφορική παράδοση, την εποχή της Βενετοκρατίας υπήρχαν μαχαιράδικα στο Ηράκλειο της Κρήτης, εγκαταστημένα στην ίδια ακριβώς θέση που βρίσκονται και σήμερα.
Μετά την τουρκική κατάκτηση της Κρήτης, οι μεταλλουργοί του νησιού συνέχιζαν να κατασκευάζουν εξαίρετα μεταλλουργικά προϊόντα, μεταξύ των οποίων και μαχαίρια, τα οποία κατά το 19ο αιώνα με τις επανειλημμένες επαναστάσεις των Κρητικών οι οποίοι διψούσαν για ελευθερία, αποκτούν ξεχωριστή αξία.





- Κρητικοί ζωσμένοι με τα άρματα τους -
Η συναισθηματική αλλά και πρακτική πολεμική αξία του Κρητικού μαχαιριού συνεχίστηκε και στον αιώνα μας, αφού το Κρητικό μαχαίρι υπήρξε απαραίτητο συμπλήρωμα της πολεμικής εξάρτησης του Κρητικού παλικαριού στο Μακεδονικό αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους, στη Μικρασιατική εκστρατεία, ακόμα και κατά τη διάρκεια του Β' παγκοσμίου πολέμου όπου οι Κρητικοί αντάρτες ήταν οπλισμένοι και με το παραδοσιακό τους Κρητικό μαχαίρι, σύμβολο της Κρητικής αντρειοσύνης και του πνεύματος αντίστασης της Κρήτης εναντίον κάθε κατακτητή.



- το Γιαταγάνι του Δασκαλογιάννη. Σήμερα το γιαταγάνι του Δασκαλογιάννη βρίσκεται στο Μουσείο Μπενάκη, αποτελώντας ένα από τα πολυτιμότερα κειμήλια των συλλογών του. -

Sunday, April 24, 2011

Το διαβάσαμε στο blog του
6/θ Δημ. Σχολείου Βρυσών Αποκορώνου Χανίων
και το βρήκαμε πολύ ενδιαφέρον




Όσα γράφονται στη σελίδα αυτή, προέρχονται από το "Λεύκωμα", μία εργασία την οποία έφτιαξαν οι δάσκαλοι του Σχολείου γύρω στο 1950. Τα κείμενα τα έχει γράψει ο κ. Κώστας Γωνιωτάκης που υπηρέτησε στο Σχολείο το διάστημα 1950 - 1966.
bullet

Στην εργασία αυτή συμμετείχε και ο χωριανός μας Γεώργιος Ζώης ο οποίος έχει γράψει μάλιστα και τα καλλιγραφικά γράμματα στην ετικέτα του Λευκώματος που φαίνεται πάνω.


Η δημοσίευση της εργασίας αυτής, είναι και μια ελάχιστη αναγνώριση γι αυτούς τους δασκάλους που εργάστηκαν τότε δίνοντας όλη τους την ψυχή στην παιδεία του τόπου μας.

κεφ. 1ον: Πότε και υπό ποίων εκτίσθησαν αι πρώται οικίαι του χωρίου

Προ του 1878 ουδεμία οικία, ουδεμία καλύβη υπήρχε εις τον χώρον εις τον οποίον σήμερον έχει κτισθή το χωρίον Βρυσών. Το 1878 εκτίσθη μία οικία υπό των Μπουζάκη Νικολάου και Κατσανεβάκη Ιωσήφ, οι οποίοι κατήγοντο εκ Σφακίων και κατώκουν εις το Μετόχι Μπουζήδων, εις την οδόν Βαφέ, η οποία οικία ανήκει σήμερον εις τον Θεόφιλον Προγουλάκην. Αύτη εχρησιμοποιείτο τότε ως πανδοχείον (χάνι) προς εξυπηρέτησιν των διερχομένων κατοίκων της Επαρχίας Σφακίων. Το 1912 διήλθεν εκ του χώρου εις τον οποίον έχει κτισθή το χωρίον η αμαξιτή οδός Χανίων - Ρεθύμνης. Έκτοτε ήρχισαν πολλοί να οικοδομούν. Η συγκοινωνία και το νερό είλκυσαν τους ανθρώπους, παρά το υγρόν κλίμα του τόπου.

Η πρώτη οικία του χωρίου εκτίσθη το 1912 παραπλεύρως της πηγής, όπισθεν του Μνημείου της Μεταπολιτευτικής Επιτροπής, υπό του Ντουκάκη Ιωάννου του Νικολάου εξ Εμπροσνέρου, όστις είχεν επιστρέψει τότε εξ Αμερικής. Από το έτος 1912 μέχρι το έτος 1915 ανηγέρθησαν αι εξής κατά σειράν οικίαι υπό ατόμων εκ διαφόρων χωρίων της Επαρχίας Αποκορώνου, τα οποία είχον επιστρέψει τότε εξ Αμερικής.
Οικία Αγγελάκη Μιχαήλ εκ Νίππους
« Κρασαδάκη Γεωργίου εκ Βαφέ
« Ντερμανάκη Νικολάου εκ Φιλίππου
« Πιπεράκη Παύλου εκ Βαφέ
« Σπυριδάκη Γεωργίου εξ Εμποσνέρου
« Σταθουδάκη Ι. Σταύρου εξ «
« Σταθουδάκη Ι. Γεωργίου εξ «
« Κασαπάκη Στυλιανού εκ Βαφέ
« Κορδατζάκη Ιωάννου εξ Εμπροσνέρου.
Συγχρόνως εκτίσθησαν η οικία Αναγνωστάκη Στυλιανού εξ Αλικάμπου και η οικία Πωλογιώργη Ανδρέου εκ Νίππους.

Από το 1915 μέχρι το 1954 ανηγέρθησαν περισσότεραι των 100 οικιών.

Κεφ. 2ον: Πότε το χωρίον απετέλεσεν Κοινότητα.
Το χωρίον των Βρυσών απετέλεσεν Κοινότητα το 1925 κατόπιν ενεργειών του δικηγόρου Λεκανίδη Γ. Ιωσήφ εξ Αλικάμπου, κατοίκου Χανίων. Ούτος απέσπασε τους κατοίκους του χωριού Φιλίππου εκ της κοινότητος Μάζης, και τους κατοίκους του Γετίμ Μετόχι εκ της κοινότητας Βάμου, και ίδρυσεν την Κοινότητα Βρυσών Αποκορώνου.
Εις τας 20 Δεκεμβρίου 1925 εγένοντο κοινοτικαί εκλογαί. Πρώτος πρόεδρος της κοινότητος ανέλαβεν ο Αναγνωστάκης Στυλιανός εξ Αλικάμπου με συμβούλους τους Καραβανάκην Ιωάννην, Αγγελάκην Μιχαήλ, Κρασαδάκην Γεώργιον και Πωλογιώργην Νικόλαον.
Τον Δεκέμβριον του 1930 διεξήχθησαν πάλιν εκλογαί και ανέλαβεν πρόεδρος ο Πωλογιώργης Νικόλαος.
Κατά τον Δεκέμβριον ιδίου έτους γενομένης ψηφοφορίας κοινοτικού συμβουλίου, ενέλαβεν πρόεδρος ο Μπριτζουλάκης Σταύρος όστις παρέμεινεν μέχρι τον Δεκέμβριον του 1931.
Κατά τον μήνα τούτον γενομένης πάλιν ψηφοφορίας κοινοτικού συμβουλίου, ανέλαβεν πρόεδρος ο Ιωάννης Γωνιωτάκης όστις παρέμεινεν μέχρι τον Δεκέμβριον του 1935. Ούτος κατά τον Απρίλιον του 1936 αναλαβών καθήκοντα γραμματέως της κοινότητας, παραμένει μέχρι σήμερον (1954)

Κεφ. 3ον: Εκκλησία του χωριού
Εις το χωρίον Βρυσών δεν υπήρχεν εκκλησία από το 1912 μέχρι το 1922. Ο καθ’ είς εκ των κατοίκων μετέβαινεν εις το χωρίον της καταγωγής του, δια τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Οι νεκροί εταφιάζοντο έκαστος εις το χωρίον καταγωγής του.
Το 1920 εθεμελιώθη η σημερινή εκκλησία. Οι κάτοικοι μη δυνάμενοι να την αποπερατώσουν, την άφησαν εις την κατάστασιν αυτήν μέχρι το 1925.
Το 1922 ανήγειραν μικρόν ξύλινον (πρόχειρον) ναόν παραπλεύρως του σημερινού και ελειτουργούντο εις αυτόν οι κάτοικοι μέχρι το 1939.
Το 1925 ήρχησεν η ανέγερσις του θεμελιωθέντος το 1920 και συνεχίσθη μέχρι το 1939. Κατά το έτος τούτο ετελείωσαν μέρος της στέγης, και από τότε ήρχισαν να εκκλησιάζονται εις αυτόν. Η εκκλησία συνεπληρώθη το 1953 και παραμένει μέχρι σήμερον ανεγκαινίαστη.
Από το 1927 μέχρι το 1930 ιερείς ήρχοντο από διάφορα χωριά. Τα πρώτα χρόνια ήρχετο ο Εφραίμ Πρωτοπαπαδάκης εκ Βαφέ και κατόπιν ο Βρουβάκης Αντώνιος εκ Νίππους. Το 1930 ετοποθετήθη ο Δημήτριος Θυμιανός εξ Εμπροσνέρου όστις παραμένει μέχρι σήμερον.

Κεφ. 4ον: Έργα πολιτισμού της κοινότητος
Η κοινότης Βρυσών Αποκορώνου από της ιδρύσεως της μέχρι το 1954 κατόρθωσεν να φέρει εις πέρας δια των εσόδων του προϋπολογισμού της, της προσωπικής εργασίας των κατοίκων της και τη βοήθεια του κράτους τα εξής έργα πολιτισμού:
Δύο Σχολεία
Μιαν Εκκλησία
Δύο πλατείες
Μιαν οδόν προς Εκκλησίαν και Σχολείον
Δύο αφοδευτήρια
Μιαν κοινοτική δεξαμενήν
Ένα υδραγωγείο του συνοικισμού Φιλίππου
Μιαν στέρναν ομβρίων υδάτων εις Άγιον Παύλον
Ένα Νεκροταφείον
Οίκημα Σταθμού Χωροφυλακής
Μνημείον Μεταπολιτευτικής επιτροπής αγώνος 1895-1898
Μίαν γέφυραν Το χωρίον την 27η Μαϊου 1941 εβομβαρθίσθη υπο Γερμανικών αεροπλάνων και υπέστη πολλάς ζημίας.
Την 18-9-1968 την ίδρυσιν και λειτουργίαν Λαϊκής Αγοράς.
Κεφ. 5ον: Φυσικαί καλλοναί
Εις το μέσον του χωρίου πέριξ των πλατειών και εις τας όχθας του ποταμού, ίστανται υπερήφανα πολλά πλατάνια, τα οποία στολίζουν το χωρίον, προξενούν ευχάριστον εντύπωσιν εις κάθε διερχόμενον και δροσίζουν υπό την σκιά των κάθε επισκέπτην. Εις τον χώρον τον οποίον περικλείουν και σκεπάζουν υπάρχει μία πηγή. Η δροσιά την οποίαν αφήνουν τα πανύψηλα πλατάνια, η δροσερή πηγή, ο ποταμός με τους δύο παραποτάμους του και γενικώς το πράσινον, ελκύουν πολλούς εκδρομείς και παραθεριστές κατά το Θέρος.
Η καλλονή την οποίαν παρουσιάζουν τα πλατάνια των δυο πλατειών εις ελάχιστα χωριά της Ελλάδος υπάρχει. Τα πλατάνια τα ευρισκόμενα εις την αριστεράν όχθην του ποταμού δεν εφυτεύθησαν, αλλά ετοποθετήθησαν ως πάσαλοι δι' αντιπλημμυρικά έργα πρό του 1912 και εριζοβόλησαν. Τα φυόμενα πέριξ των πλατειών εφυτεύθησαν υπό των κατοίκων από το 1912 και εντεύθεν.
Κατά το διάστημα της Γερμανικής κατοχής (1941-1945) οι Γερμανοί επεχείρησαν τρεις φορές να τα κόψουν, αλλ' οι κάτοικοι κατόπιν πολλών παρακλήσεων και δώρων κατόρθωσαν να τα σώσουν από την καταστροφήν.
Κεφ 6ον: Σταθμός Χωροφυλακής Βρυσών.
Το πρώτον ιδρύθη το 1916. Εστεγάζετο κατ' αρχάς εις την οικίαν Γεωργίου Αγγελάκη, και κατόπιν εις την οικίαν του Γεωργίου Κρασαδάκη μέχρι το 1923. Από το 1923 μέχρι το 1951 εστεγάζετο εις την οικίαν του Στυλιανού Μιχελακάκη.
Το 1951 ανηγέρθη οίκημα Σταθμού Χωρ/κής έναντι της Εκκλησίας, επί Σταθμάρχου Κωνστ. Παπαμαρκάκη Ανθ/στού, τη βοηθεία του κράτους και δια προσωπικής εργασίας των κατοίκων και χρηματικής ενισχύσεως της Κοινότητας, του οποίου τα εγκαίνια ετελέσθησαν την 30ην Απριλίου 1952 επί παρουσία του τότε Αρχηγού της Χωρ/κής Ελλάδος, Σαμουήλ.
Υποδιοίκησις Χωρ/κής Βρυσών.
Κατά την ημέραν των εγκαινίων του ως άνω Σταθμού οι πρόεδροι των κοινοτήτων των πέριξ χωρίων υπέβαλαν υπόμνημα προς τον Αρχηγόν της Χωρ/κής Σαμουήλ, δια του οποίου ετονίζετο η ανάγκη ιδρύσεως υποδιοικήσεως εν Βρύσαις.Το 1953 ιδρύθη “Υποδιοίκησις Χωρ/κής Βρυσών Αποκορώνου” της οποίας την διοίκησιν ανέλαβεν πρώτος ο τότε ανθ/ρχος Τσουρουνάκης Βασίλειος, τον Δεκέμβριον του 1953. Τον κ. Τσουρουνάκην Β. αντικατέστησεν ο κ. Παπαγρηγοράκης Νικόλαος εκ Σελίνου, το 1956. Κατόπιν ανέλαβαν κατά σειράν Οικονομάκης, Αντωνόπουλος, Σταυρόπουλος Ιωάννης, Δομάζος.
Κεφ 7ον: Τ.Τ.Τ. Γραφείον
Εν Βρύσαις ιδρύθη δια πρώτην φοράν Γραφείον των τριών Τ. το 1926. Δια την ίδρυσιν του ενήργησεν ο Μαυριγιαννάκης Στέφανος εκ Βαφέ, όστις υπήρξεν και πρώτος προϊστάμενος αυτού. Μέχρι σήμερον στεγάζεται εις οικίας ιδιωτών. Παρεχωρήθη οικόπεδον έναντι της Εκκλησίας δια την ανέγερσιν κρατικού οικήματος δια Γραφείον. Έχουν υπηρετήσει μέχρι σήμερον 18 προϊστάμενοι: Μαυριγιαννάκης Στέφανος εκ Βαφέ, Μανατάκης Κων/νος εκ Στύλου, Πάγκαλος Ιωάννης εκ Μυλοποτάμου
Κεφ 8ον: Συγκοινωνία
Εκ του χωρίου Βρυσών διέρχεται η κεντρική οδική αρτηρία της Κρήτης (Χανίων - Ρεθύμνης - Ηρακλείου - Λασιθίου). Επίσης διέρχονται εκ του χωρίου η οδός Βαφέ περατωθείσα το 1930, η οδός Σφακίων περατωθείσα το 1953, η οδός Εμπροσνέρου περατωθείσα το 1938 και η οδός Βρυσών - Νίππους, περατωθείσα το 1967.
Ευρίσκονται υπό χάραξιν αι οδοί Βάμου- Βρυσών, Καλαμιτσίου - Βρυσών, και Μάζης - Φιλίππου - Βρυσών.

Κεφ. 9ον Καταγωγή των σημερινών κατοίκων του χωρίου.


Οι εγκατασταθέντες εν Βρύσαις κάτοικοι κατάγονται εκ των κάτωθι χωρίων και περιοχών.

Εξ Εμπροσνέρου Αι οικογένειαι: 1)Σπυριδάκη 2) Μαριδάκη 3) Μεγαλακάκη 4) Μαυράκη 5) Ζακυνθινάκη 6) Θυμάκη 7) Μαρκάκη 8) Γουναδάκη 9) Τζανούκου 10) Σταθουδάκη 11) Θυμιανού 12) Κορδατζάκη 13) Χαλκιαδάκη 14) Ντουκάκη 15) Σοφούλη 16) Λιλικάκη 17) Μπραουδάκη 18) Κουναλάκη 19) Φραγκιαδάκη 20) Κουτσουπάκη 21) Κουκαδάκη.

Εκ Βαφέ: Αι οικογένειαι 1) Κρασαδάκη 2) Παντερμάκη 3) Κασαπάκη 4) Πιπεράκη 5) Μαρινάκη 6) Καμαριανάκη 7) Καποκάκη 8) Τσαγκαράκη 9) Παϊτάκη 10) Μπριτζουλάκη.

Εκ Νιππους: Αι οικογένειαι 1) Αγγελάκη 2) Κακατσάκη 3) Κουρομιχελάκη 4) Πωλογιώργη 5) Κουριαντάκη 6) Βασιλάκη 7) Καραβανάκη.

Εκ Τζιτζιφέ: Αι οικογένειαι 1) Αποστολάκη 2) Κονταράκη.

Εκ Φρε: Αι οικογένειαι 1) Κουκουμπεδάκη

Εκ Μελιδονίου: Αι οικογένειαι 1) Κελαϊδάκη.

Εκ Νέου-Χωρίου: Αι οικογένειαι 1) Ζαρίφη.

Εκ Μαλάξης: Αι οικογένειαι 1) Γιαουρτάκη.

Εκ Νεροκούρου Κυδωνίας: Αι οικογένειαι 1) Μαθιουδάκη.

Εκ Κόκκινου-Χωρίου: Αι οικογένειαι 1) Ανδρεάκη.

Εκ Ξηροστερνίου: Αι οικογένειαι 1) Δασκαλάκη.

Εκ Καλαμιτσίου Αλεξάνδρου: Αι οικογένειαι 1) Μιχελακάκη 2) Σταυριανουδάκη.

Εκ Κουρνά: Αι οικογένειαι 1) Μαλινδρέτου.

Εκ Φιλιππου: Αι οικογένειαι 1) Ντερ­μανάκη 2) Γωνιωτάκη 3) Κελάκη 4) Τσινταράκη 5) Πρεδευτάκη 6) Λεουνάκη 7) Δασκαλάκη 8) Μαυριγιαννάκη 9) Ξενάκη 10) Κουρκουτάκη 11) Βαλυράκη 12) Κιλιτζιράκη.

Εκ Φονέ: Αι οικογένειαι 1) Βολικάκη.

Εκ Βατουδιάρη: Αι οικογένειαι 1) Νιολάκη.

Εξ Αλικάμπου: Αι οικογένειαι 1) Αναγνωστάκη 2) Μαγγελάκη 3) Κουρινάκη 4) Φουντουλάκη 5) Αγγελάκη.

Εκ Κύπρου: Αι οικογένειαι 1) Ελληνάκη.

Εκ Σερρών: Αι οικογένειαι 1) Σταυράκη.

Εξ Ιωαννίνων: Αι οικογένειαι 1) Ζώη.

Εκ Γετίμ-Μετόχι: Αι οικογένειαι 1) Οικονομάκη.

Εκ Μετοχίου Μπουζίδων: Αι οικογένειαι 1) Προγουλάκη 2) Κουκιανάκη.

Εκ Χαμπάθων: Αι οικογένειαι 1) Φουφουδάκη 2) Μπουτσαράκη.

Εξ Ασκύφου Σφακίων: Η οικογένεια Ιωάννου Πολέντα.

Κεφ. 10ον : Μάχαι εναντίον των Τούρκων εις την περιοχήν Βρυσών.
Ήτο ακόμη αρχή της επαναστάσεως του 1866. Η μοναδική επιτυχία των ενδόξων Κρητικών επαναστατικών όπλων ήτο η καταστροφή των Τούρκων του Σελίνου εις την Κάνδανον. Ο Ισμαήλ της Αιγύπτου απέστειλε στρατόν πέντε χιλιάδων (5.000) ανδρών με αρχηγόν τον Αιγύπτιον Σαχήν πασάν. Ούτος αποβιβασθείς εις Σούδαν και χωρίς να καθυστερήσει έσπευσε και κατέλαβε την τοποθεσία Βρυσών Αποκορώνου, στρατοπεδεύσας εις την θέσιν «Κεφαλοβρύσι», ύψωμα εβρισκόμενον ΝΑ του σημερινού χωρίου Βρυσών, το οποίον ύψωμα ωχύρωσε διά ξηροτοίχου δύο μέτρων, έχων σκοπόν να καταλάβη την επαρχίαν Σφακίων και να αποκόψει την συγκοινωνίαν μεταξύ Χανίων – Ρεθύμνης.
Μετά ταύτα απέστειλεν άνδρας προς την Επαναστατικήν Επιτροπήν την εδρεύουσαν εις Εμπρόσνερον, προσπαθών να πείσει αυτήν όπως εγκαταλείψει τον αγώνα, υποσχόμενος βελτίωσιν της θέσεως των Χριστιανών δια της ιδρύσεως Τραπέζης, σχολείων, κατασκευής οδών, διά της ελαττώσεως των φόρων, διά της αμερολήπτου απονομής της δικαιοσύνης κλπ. Αλλ’ οι αποτελούντες την Επιτροπήν άνδρες, πεπειραμένοι και γνώσται των τουρκικών πανουργιών, ουδεμίαν έδωσαν προσοχήν εις τας υποσχέσεις ταύτας. Επί ένα μήνα οι επαναστάται παρηκολούθουν επισταμένως πάσαν κίνησιν του εχθρού, χωρίς να κτυπήσουν αυτόν. Όταν όμως περί τα τέλη του μηνός ο τουρκικός στρατός ο στρατοπεδευμένος εις Κάμπους και αποτελούμενος εκ τεσσάρων χιλιάδων (4.000) ανδρών, επροχώρησεν από τους πρόποδας των Λευκών Ορέων και αφού κατέλαβε τον Εμπρόσνερον, ηνώθη με τον στρατόν του Σαχή, οπότε ούτος έγινε απειλητικότερος. Τότε οι Κρήτες επαναστάται απεφάσισαν να προσβάλουν τους εν Βρύσαις στρατοπεδευμένους Τούρκους.
Οι Αποκορωνιώται είχον αρχηγούς τον Μαθιόν Μυλονογιάννην, τον Κωσταρόν Βολουδάκην, τον Νεράτζην, Σήφακαν, Αναγνωστάκην, Αλικαμπιώτην, τον Μπομπολοβασίλην, τον Γογονήν, Κ. Μαλινόν και άλλους.
Οι δε Σφακιανοί είχον αρχηγούς τον Α. Μανουσογιάννην, Ρουσσοχριστόδουλον, Παύλον Μωράκην, Τσελεπήν, Καβρόν, Καρκαβάτσον, Τσοντολάμπην, Πωλογιώργιδες και άλλους.
Ούτοι περιεκύκλωσαν το τουρκικόν στρατόπεδον και απέκοψαν την μετά της πηγής συγκοινωνίαν αυτού, γεμίσαντες την πηγήν εκ τουρκικών πτωμάτων.
Εις την θέσην «Κουλούρες» προς Καλαμίτσι ευρίσκετο ο Μυλωνογιάννης. Εις θέσιν «Αλώνες» του Καρυδιού, ευρίσκετο ο Κ. Μαλινός. Εις «Ελληνικιά Καμάρα» ο Σήφακας και Γογονής. Προς Μάζαν και Φιλίππον ο Αλικαμπιώτης. Προς «Μπούτακα» ο Κωσταρός Βολουδάκης. Τους άλλους πέριξ λόφους κατείχον οι Αποκορωνιώται και Σφακιανοί, πάντες πολεμούντες ως λέοντες.
Αίφνης και υπό βροχήν τουρκικών σφαιρών ο Τζιτζικάλης, Τσίμπουκας και Κλίνης εγκαταλείπουν τα μετερίζια των, και ορμούν προς τους πυκνούς βάτους οι οποίοι περικυκλώνουν το Τουρκικόν στρατόπεδον και θέτουν πυρ επ’ αυτών. «…...και μαύρα νεφ’ απλώνονται εις των Βρυσών τη ράχη κι ανατριχιάζουν τα κλαδιά και τα νερά κι οι βράχοι, μένουν παράλυτα, νεκρά….»
Κατά την ώραν της πυρκαϊάς ο ήρως Νεράτζης εναγκαλίζεται προεξέχον τουρκικόν τηλεβόλον και αναρριχάται επί των τουρκικών προχωμάτων. Εισορμά εις το τουρκικόν στρατόπεδον σαν αστραπή, ενσπείρει τον τρόμον, φονεύει και φονεύεται μετά του συντρόφου του Καραγιώργη.
Προς τον Βάμον και εις το ύψωμα «Ανυφαντή», 150 Αποκορωνιώται, Σφακιανοί και Κυδωνιάται, με αρχηγούς τον Κλωνάρην Τσεπέτην και Ξηράν, παρεμποδίζουν την διάβασιν 5.000 Τούρκων, ερχομένων εκ Καλυβών, διά να βοηθήσουν τους κυκλωμένους εν Βρύσαις Τουρκοαιγυπτίους. Ο γενναίος Κλωνάρης φονεύει τον αρχηγόν τους Μπάντρην, αρπάζει τα δυο αργυρά του πιστόλια, το ξίφος και τον ημίονόν του, και αφού απέκοψεν τον μύστακα του διαβόητου Τουρκογενίτσαρου, τον απέστειλεν εις την Συνέλευσιν. Ο θάνατος του αρχηγού των τους εμβάλλει εις πανικόν και οπισθοχωρούν, αφού υπέστησαν φθοράν, εις Χανιά. Ο Σαχήν βλέπων τα σχέδιά του ματαιούμενα και την φθοράν του στρατού του, αναγκάζεται εκ της δυσωδίας των πτωμάτων, αφού απώλεσεν το ήμισυ του στρατού του, να ζητήσει από τους επαναστάτας να απέλθη με την συμφωνίαν να μην τον ενοχλήσουν κατά την πορείαν του.
Η Επαναστατική Συνέλευσις εδέχθη την πρότασιν των Τούρκων επειδή είχον εξαντληθεί και τα πυρομαχικά των Ελλήνων. Οι Τούρκοι απήλθον, αφήσαντες τα πλείστα των εφοδίων τους εις τους επαναστάτας και πολλοί από τρόμον άφηνον και τα υποδήματα και τα επανοφόρια των.
Αυτό ήτο το τέλος της ενδόξου εν Βρύσαις πολιορκίας και μάχης, η οποία εδόξασε τα κρητικά όπλα και έδωκε θάρρος και ελπίδα στους Χριστιανούς. Εχρησίμευσεν ως προοίμιον της Γιγαντομαχίας του 1866 και όπως ανάψει τους πρώτους σπινθήρας οι οποίοι μετ’ ολίγον υψώθησαν εις την φλόγαν του ενδόξου Αρκαδίου._
Υπέρ των πεσόντων ηρώων κατά την πολιορκίαν του Αιγυπτιακού στρατού κατά το 1866, ετελέσθη εν Βρύσαις Αποκορώνου μνημόσυνον, υπό του Σκοπευτικού Συλλόγου «Ο Αποκόρωνας» την 22αν Αυγούστου 1910._

Οι Σφακιανές Μαδάρες


Οι Σφακιανές Μαδάρες και η Ορεινή Έρημος
Οι πιο μυστηριώδεις και αλλόκοτοι, οι πιο τρομακτικά όμορφοι τόποι της Κρήτης βρίσκονται πολύ μακριά από τα σπίτια και τους τουριστικούς προορισμούς. Στο υψηλότερο νότιο μισό των Λευκών Ορέων, γυμνές κωνικές βουνοκορφές που μοιάζουν μεταξύ τους και έχουν κλίση 32 μοιρών καταλήγουν σε ξερές κοιλάδες. Στο εσωτερικό τους υπάρχει μια «κυψέλη» από δολίνες σε σχήμα ανεστραμμένου κώνου.

Με την πρώτη ματιά όλη αυτή η περιοχή μοιάζει εντελώς γυμνή. Στην πραγματικότητα όμως είναι γεμάτη από φυτά που έχουν προσαρμοστεί στο συγκεκριμένο περιβάλλον, το ωραιότερο από τα οποία είναι η μπλάβη. Οι επιστήμονες ονομάζουν την περιοχή αυτή Ορεινή Έρημο. Οι μελέτες τους έχουν δείξει ότι σχεδόν η μισή από τη χλωρίδα της Ορεινής Ερήμου δεν συναντάται πουθενά αλλού (Oliver Rackham – Jennifer Moody: «Η δημιουργία του κρητικού τοπίου).

Λίγο χαμηλότερα από την Ορεινή Έρημο, στο βόρειο υψηλό κομμάτι των Λευκών Ορέων και σε υψόμετρο 1.400 έως 1.945, υπάρχουν οι Σφακιανές Μαδάρες, τα θερινά βοσκοτόπια των Σφακιανών. Στις αρχές του καλοκαιριού που τα πεδινά και ημιορεινά βοσκοτόπια έχουν εξαντληθεί, τα κοπάδια βρίσκουν στα σημεία αυτά πλούσια τροφή που μπορεί να τα συντηρήσει τους δύσκολους μήνες του καλοκαιριού. Χάρη στα πολλά ενδημικά φυτά αναπτύχθηκε εδώ και χιλιάδες χρόνια ένα πολύ ιδιαίτερο σύστημα κτηνοτροφίας.

Όπως όλα τα βουνά της Κρήτης, έτσι και τα Λευκά Όρη δεν ανήκουν στο κράτος, αλλά σε ιδιώτες. Η Μαδάρα ανήκει σε πολλούς ιδιοκτήτες που είτε την εκμεταλλεύονται είτε την ενοικιάζουν σε άλλους. Οι Μαδάρες πήραν το όνομά τους από το αρχαιοελληνικό μαδαρός που σημαίνει γυμνός.

Τα Μιτάτα στις Μαδάρες

Τα μιτάτα (τυροκομικές εγκαταστάσεις) στις Μαδάρες αποτελούνται από τους κούμους, πέτρινα χτίσματα απροσδιόριστης ηλικίας χτισμένα με το εκφορικό σύστημα, κουρτες (μαντριά) για τα πρόβατα και περιβόλους.

Κύρια δραστηριότητα των βοσκών είναι η παραγωγή της περίφημης σφακιανής γραβιέρας, του καλύτερου κρητικού πρόβειου τυριού. Η υπεροχή του στηρίζεται στην τροφή των προβάτων που αποτελείται από ενδημικά φυτά, βολβούς και μαλοτήρα και τον τρόπο ωρίμασής του. Το τυρί ωριμάζει σε βαθιές ασβεστολιθικές σχισμές ή βάραθρα, όπου πολλές φορές διατηρείται χιόνι ακόμη και τους καλοκαιρινούς μήνες ή σε πέτρινους κούμους που διατηρούν πολύ χαμηλή θερμοκρασία χάρη στον τρόπο κατασκευής τους. Όταν συγκεντρωθούν αρκετές ποσότητες τυριού μεταφέρεται με μουλάρια στην Ανώπολη.

Οι Μαδαρίτες

Είναι καιρός οι πάσης φύσεως περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι επιστήμονες και το κράτος εκτός από τα φυτά και τα ζώα να ενδιαφερθούν και για τους ανθρώπους. Οι Μαδαρίτες είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δραστηριοποιούνται στην αλπική ζώνη, σε ένα περιβάλλον όπου η ομορφιά κόβει την ανάσα. Ζουν σε απολύτως πρωτόγονες εγκαταστάσεις και κάνουν ό,τι ακριβώς έκαναν οι πρώτοι βοσκοί της Μαδάρας πριν από χιλιάδες χρόνια: παράγουν ένα εκπληκτικό «ενδημικό» τυρί που αξίζει πολλά αλλά δεν βγάζει τα λεφτά του. Διανύουν τεράστιες αποστάσεις για να κάνουν τη δουλειά τους, ζουν σε πρωτόγονες εγκαταστάσεις, χωρίς φως, νερό και δρόμους. Για τη μεταφορά των περίφημων τυριών τους χρησιμοποιούν γαϊδάρους και μουλάρια καταβάλλοντας τεράστιο κόπο και χάνοντας πολύ χρόνο. Για μήνες ολόκληρους αφήνουν τις οικογένειές τους μόνες, ενώ σε περίπτωση ατυχήματος είναι σχεδόν καταδικασμένοι. Αν η Ελλάδα έπρεπε να στηρίξει μια αγρο-τουριστική δράση σίγουρα θα ήταν η συγκεκριμένη.

Η Μαλοτήρα

Η μαλοτήρα είναι ενδημικό φυτό της Κρήτης και αποτελούσε πάντοτε το κατεξοχήν θεραπευτικό πρωινό ρόφημα των κατοίκων της Δυτικής Κρήτης. Φυτρώνει σε υψόμετρο πάνω από 900 μέτρα στα Λευκά Όρη και τον Ψηλορείτη. Το επιστημονικό της όνομα είναι Sideritis syriaca L. (και όχι Sideritis cretica L. Γιατί ο βοτανολόγος που την ονόμασε την μπέρδεψε με φυτά που είχε συλλέξει από τη Συρία).

Η σύγχρονη επιστημονική έρευνα αποκάλυψε την παρουσία στο φυτό αλλά και στο αφέψημά του πολύτιμων φλαβονοειδών ουσιών με ποικίλες φαρμακοδυναμικές δράσεις, όπως διέγερση της καρδιακής λειτουργίας, ελάττωση της πίεσης, κατά της ευθραστότητας των τριχοειδών αγγείων. Στο αιθέριο έλατό της έχουν απομονωθεί 34 ουσίες με διάφορες, αντιμικροβιακές, και άλλες φαρμακευτικές ιδιότητες.



Πηγή: «Νότια Κρήτη» - Ειδικό ένθετο της εφημερίδας Τα Νεα
http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=PBizjBdj1Z8
Οι Σφακιανές Μαδάρες και η Ορεινή Έρημος



Οι πιο μυστηριώδεις και αλλόκοτοι, οι πιο τρομακτικά όμορφοι τόποι της Κρήτης βρίσκονται πολύ μακριά από τα σπίτια και τους τουριστικούς προορισμούς. Στο υψηλότερο νότιο μισό των Λευκών Ορέων, γυμνές κωνικές βουνοκορφές που μοιάζουν μεταξύ τους και έχουν κλίση 32 μοιρών καταλήγουν σε ξερές κοιλάδες. Στο εσωτερικό τους υπάρχει μια «κυψέλη» από δολίνες σε σχήμα ανεστραμμένου κώνου.

Με την πρώτη ματιά όλη αυτή η περιοχή μοιάζει εντελώς γυμνή. Στην πραγματικότητα όμως είναι γεμάτη από φυτά που έχουν προσαρμοστεί στο συγκεκριμένο περιβάλλον, το ωραιότερο από τα οποία είναι η μπλάβη. Οι επιστήμονες ονομάζουν την περιοχή αυτή Ορεινή Έρημο. Οι μελέτες τους έχουν δείξει ότι σχεδόν η μισή από τη χλωρίδα της Ορεινής Ερήμου δεν συναντάται πουθενά αλλού (Oliver Rackham – Jennifer Moody: «Η δημιουργία του κρητικού τοπίου).

Λίγο χαμηλότερα από την Ορεινή Έρημο, στο βόρειο υψηλό κομμάτι των Λευκών Ορέων και σε υψόμετρο 1.400 έως 1.945, υπάρχουν οι Σφακιανές Μαδάρες, τα θερινά βοσκοτόπια των Σφακιανών. Στις αρχές του καλοκαιριού που τα πεδινά και ημιορεινά βοσκοτόπια έχουν εξαντληθεί, τα κοπάδια βρίσκουν στα σημεία αυτά πλούσια τροφή που μπορεί να τα συντηρήσει τους δύσκολους μήνες του καλοκαιριού. Χάρη στα πολλά ενδημικά φυτά αναπτύχθηκε εδώ και χιλιάδες χρόνια ένα πολύ ιδιαίτερο σύστημα κτηνοτροφίας.

Όπως όλα τα βουνά της Κρήτης, έτσι και τα Λευκά Όρη δεν ανήκουν στο κράτος, αλλά σε ιδιώτες. Η Μαδάρα ανήκει σε πολλούς ιδιοκτήτες που είτε την εκμεταλλεύονται είτε την ενοικιάζουν σε άλλους. Οι Μαδάρες πήραν το όνομά τους από το αρχαιοελληνικό μαδαρός που σημαίνει γυμνός.





Τα Μιτάτα στις Μαδάρες

Τα μιτάτα (τυροκομικές εγκαταστάσεις) στις Μαδάρες αποτελούνται από τους κούμους, πέτρινα χτίσματα απροσδιόριστης ηλικίας χτισμένα με το εκφορικό σύστημα, κουρτες (μαντριά) για τα πρόβατα και περιβόλους.

Κύρια δραστηριότητα των βοσκών είναι η παραγωγή της περίφημης σφακιανής γραβιέρας, του καλύτερου κρητικού πρόβειου τυριού. Η υπεροχή του στηρίζεται στην τροφή των προβάτων που αποτελείται από ενδημικά φυτά, βολβούς και μαλοτήρα και τον τρόπο ωρίμασής του. Το τυρί ωριμάζει σε βαθιές ασβεστολιθικές σχισμές ή βάραθρα, όπου πολλές φορές διατηρείται χιόνι ακόμη και τους καλοκαιρινούς μήνες ή σε πέτρινους κούμους που διατηρούν πολύ χαμηλή θερμοκρασία χάρη στον τρόπο κατασκευής τους. Όταν συγκεντρωθούν αρκετές ποσότητες τυριού μεταφέρεται με μουλάρια στην Ανώπολη.





Οι Μαδαρίτες

Είναι καιρός οι πάσης φύσεως περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι επιστήμονες και το κράτος εκτός από τα φυτά και τα ζώα να ενδιαφερθούν και για τους ανθρώπους. Οι Μαδαρίτες είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δραστηριοποιούνται στην αλπική ζώνη, σε ένα περιβάλλον όπου η ομορφιά κόβει την ανάσα. Ζουν σε απολύτως πρωτόγονες εγκαταστάσεις και κάνουν ό,τι ακριβώς έκαναν οι πρώτοι βοσκοί της Μαδάρας πριν από χιλιάδες χρόνια: παράγουν ένα εκπληκτικό «ενδημικό» τυρί που αξίζει πολλά αλλά δεν βγάζει τα λεφτά του. Διανύουν τεράστιες αποστάσεις για να κάνουν τη δουλειά τους, ζουν σε πρωτόγονες εγκαταστάσεις, χωρίς φως, νερό και δρόμους. Για τη μεταφορά των περίφημων τυριών τους χρησιμοποιούν γαϊδάρους και μουλάρια καταβάλλοντας τεράστιο κόπο και χάνοντας πολύ χρόνο. Για μήνες ολόκληρους αφήνουν τις οικογένειές τους μόνες, ενώ σε περίπτωση ατυχήματος είναι σχεδόν καταδικασμένοι. Αν η Ελλάδα έπρεπε να στηρίξει μια αγρο-τουριστική δράση σίγουρα θα ήταν η συγκεκριμένη.





Η Μαλοτήρα

Η μαλοτήρα είναι ενδημικό φυτό της Κρήτης και αποτελούσε πάντοτε το κατεξοχήν θεραπευτικό πρωινό ρόφημα των κατοίκων της Δυτικής Κρήτης. Φυτρώνει σε υψόμετρο πάνω από 900 μέτρα στα Λευκά Όρη και τον Ψηλορείτη. Το επιστημονικό της όνομα είναι Sideritis syriaca L. (και όχι Sideritis cretica L. Γιατί ο βοτανολόγος που την ονόμασε την μπέρδεψε με φυτά που είχε συλλέξει από τη Συρία).

Η σύγχρονη επιστημονική έρευνα αποκάλυψε την παρουσία στο φυτό αλλά και στο αφέψημά του πολύτιμων φλαβονοειδών ουσιών με ποικίλες φαρμακοδυναμικές δράσεις, όπως διέγερση της καρδιακής λειτουργίας, ελάττωση της πίεσης, κατά της ευθραστότητας των τριχοειδών αγγείων. Στο αιθέριο έλατό της έχουν απομονωθεί 34 ουσίες με διάφορες, αντιμικροβιακές, και άλλες φαρμακευτικές ιδιότητες.



Πηγή: «Νότια Κρήτη» - Ειδικό ένθετο της εφημερίδας «Τα Νέ

Friday, April 1, 2011

Aναγέννηση του φοινικόδασους της Πρέβελης


Την αναγέννηση του φοινικόδασους της Πρέβελης που κάηκε στις 22 Αυγούστου, ανακοίνωσε το υπουργείο Περιβάλλοντος. Οι αρμόδιες υπηρεσίες προστάτευσαν το φοινικόδασος και εξασφάλισαν τη φυσική αναγέννησή του.

Όπως αναφέρει το υπουργείο, όλοι οι φοίνικες (με χαρακτηριστικό είδος τον Phoenix theophrastii) αναβλάστησαν, σπόροι που είχαν πέσει στη γη φύτρωσαν και μικροί φοίνικες αναπτύσσονται κανονικά. Κατά τον ίδιο τρόπο αναγεννήθηκαν και τα υπόλοιπα είδη που συμπληρώνουν το οικοσύστημα, χαρουπιές, σχίνοι, πλατάνια και αλμυρίκια.

Οι πρωτοβουλίες των υπηρεσιών του ΥΠΕΚΑ και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Κρήτης, που στόχευαν στην προστασία και αποκατάσταση του φυσικού οικοσυστήματος, ήταν:

1. Κήρυξη ως αναδασωτέων των καμένων δασικών εκτάσεων (ΦΕΚ Δ: 495/22-9-10 & 737/31-12-2010)
2. Έκδοση δασικής απαγορευτικής διάταξης (απαγόρευση βοσκής στην περιοχή, κ.λπ.)
3. Καθημερινή φύλαξη – ενημέρωση από το προσωπικό της Διεύθυνσης Δασών Ρεθύμνου που επόπτευε στην περιοχή (ιδιαίτερα κατά την περίοδο Αυγούστου- Νοέμβρη).
4. Περιμετρική περίφραξη του κεντρικού τμήματος του βιοτόπου. Το έργο αυτό χρηματοδοτήθηκε από το ΥΠΕΚΑ.

Οι υπηρεσίες του ΥΠΕΚΑ σε συνεργασία με την Αποκεντρωμένη Διοίκηση Κρήτης θα συνεχίσουν να διαχειρίζονται την περιοχή.

Τονίζεται ότι το Κουρταλιώτικο Φαράγγι και η Πρέβελη, στο νομό Ρεθύμνου, περιλαμβάνονται στο δίκτυο Natura 2000 και έχουν χαρακτηρισθεί ως αρχαιολογικός και ιστορικός χώρος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.
Πηγή Skai.gr

Tuesday, March 29, 2011

....δαιμονικά!!!!!!!!

Το βρήκαμε στον πολύ καλό Δαίμονα της Κρήτης http://mydaimoncom.blogspot.com/ και μας άρεσε


"Νοικοκυραίοι και φρόνιμοι,
δεν ζουν στον Ψηλορείτη.
Οι κουζουλοί την κάμανε
αθάνατη την Κρήτη"

.........να φαινότανε κιόλας!!!!

Η Μητρόπολη Αλικάμπου ο Αγιος Γεωργιος

Το παρακάτω κείμενο το βρήκαμε στη Διαδικτυακη πύλη του π.Δήμου Κρυονερίδας σημερινού καλλικράτειου Δήμου Αποκόρωνα

Ο Αλίκαμπος απέχει 40 χλμ. από τα Χανιά, στη κατεύθυνση προς τα Σφακιά, βρίσκεται στις υπώρειες των Αλικαμπιώτικων μαδάρων, δηλαδή στα Ανατολικά Λευκά Όρη. Επειδή η θέση του Αλίκαμπου είναι ’φύσει και θέσει’ οχυρή, οι ντόπιοι την παραλληλίζουν με τη θέση των ιστορικών Θερμοπυλών, των Σφακιών, αλλά και όλων των ανατολικών και δυτικών επαρχιών της Κρήτης.


Το ακμαίο αυτό χωριό κτίστηκε σε υψόμετρο 350 μ. και κατοικείται σήμερα από 263 άτομα περίπου. Είναι κυρίως κτηνοτροφικό χωριό, χωρίς πολλές καλλιεργήσιμες περιοχές λόγω της μορφολογίας του εδάφους. Στο χωριό υπάγεται και ένα αξιόλογο μετόχι, με την ονομασία Κλήμα.

Σύμφωνα με μια άλλη άποψη, το όνομά του προέρχεται από τη δωρική λέξη αλί που σημαίνει ψηλός και τη λέξη κάμπος, ώστε Αλίκαμπος (υψηλός κάμπος). Μία άλλη εκδοχή είναι ότι το τοπωνύμιο αυτό είναι ρωμαϊκό, επειδή το δεύτερο συνθετικό είναι λατινικό. Η ονομασία του χωριού αναφέρεται από το 1528. Υποστηρίζεται ακόμη, ότι το χωριό ονομάστηκε Αλίκαμπος, επειδή ο Τούρκος Ουλούτς Αλή κατέστρεψε το χωριό το 1571, γι’ αυτό βρίσκεται γραμμένο και Αλήκαμπος.

Η ιστορία του Αλίκαμπου γράφει ότι οι Κρήτες έλαβαν μέρος στον Τρωικό Πόλεμο με Ογδόντα πλοία και στρατό και με αρχηγό τον Ιδομενέα και τον πιστό φίλο του Μηριόνη, εγγονό του Μίνωα. Το 821 μ.Χ. κούρσεψαν τον Αλίκαμπο Σαρακηνοί πειρατές και έκτισαν ένα φρούριο στη θέση Πηργιολύκι.

Ερείπια του φρουρίου δεν υπάρχουν. Σήμερα σώζεται μόνο η δεξαμενή. Τους Σαρακηνούς έδιωξε ο Νικηφόρος Φωκάς το 961 μ.Χ. Η ελάττωση του πληθυσμού εξανάγκασε το Βυζαντινό αυτοκράτορα να φέρει αποίκους από το Βυζάντιο μαζί με πολλούς συγγενείς τους για την ασφάλεια του νησιού. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός έστειλε τότε 12 αρχοντόπουλα μαζί με τους συγγενείς τους κάνοντάς τους μεγάλες παραχωρήσεις γης. Μετά τη διάλυση των ταγμάτων φρούρησης των συνόρων, έστειλε στην Κρήτη τους επίλεκτους γιους παλαίμαχων αξιωματικών με ίσα δικαιώματα μ’ αυτά των 12 αρχόντων. Στο δε Αλίκαμπο Αποκορώνου έστειλε το Μαλαβαρά με δικαιώματα γης του Αλίκαμπου μέχρι τη λίμνη Κουρνά, το αρχαίο Κόριον ή Κορησία. Διασώζεται και μέχρι σήμερα τοποθεσία με το όνομα Μαλαβαράς στις Αλικαμπιώτικες μαδάρες. Κατά τη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων, κτίστηκε δυτικά του χωριού μια μικρή εκκλησία, η Κοίμηση της Θεοτόκου, που τοιχογραφήθηκε από τον περίφημο ζωγράφο Ιωάννη Παγωμένο γύρω στα 1315. Οι τοιχογραφίες διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση μέχρι σήμερα και η εκκλησία έχει θεωρηθεί αρχαιολογικός χώρος.

Το φέουδο του Αλίκαμπου κατά τη βυζαντινή περίοδο, που διάρκεσε από το 961 μέχρι το 1204, ήταν πλουσιότατο. Είχε μεγάλη κτηνοτροφία, πτηνοτροφία, μελισσοκομία, σιτοπαραγωγή, λάδι και άλλα προϊόντα.

Όταν το 1204 ΟΙ Φράγκοι κατέλαβαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία έδωσαν την Κρήτη ως μερίδιο στο μαρκήσιο Μομφερατικό, ο οποίος την πούλησε στους Βενετούς. Η Βενετία, θέλοντας να υποτάξει καθ’ ολοκληρία τον κρητικό λαό συγκέντρωσε 3.000 στρατιώτες κάτω απ’ τη διοίκηση του στρατηγού Λουκίνου Δελφέρμη και στις 7 Απριλίου του 1528 άρχισε η απόβαση στην Αλμυρίδα Αποκορώνου. Οι Βενετοί έκαναν την απόβαση χωρίς να πάρουν μέτρα ασφαλείας. Έτσι οι Αποκορωνιώτες περπατώντας όλη τη νύκτα έφθασαν στο στενό Αλμυρού και έπιασαν τα επίκαιρα σημεία. Οι Βενετοί αιφνιδιάστηκαν και κινδύνεψε να αιχμαλωτιστεί ο ίδιος ο στρατηγός τους Δελφέρμης. . Η Βενετία πληροφορήθηκε την καταστροφή του στρατού της μετά από 40 μέρες και ξέσπασε η εκδικητική της μανία στους Αλικαμπιώτες, όταν αυτοί ξεσηκώθηκαν στις 19 Απριλίου του 1528.

Στον Αλίκαμπο, ύστερα από 160 χρόνια δουλείας, για πρώτη φορά κτύπησαν τα σήμαντρα των εκκλησιών στις 23 Απριλίου του 1528, ο πρωτόπαπας της κωμόπολης λειτούργησε, προσκύνησαν ένας - ένας την Αγία Εικόνα της Θεομήτορος και έδωσαν όρκο τιμής και λευτεριάς. Στο ξεσήκωμα του Αλίκαμπου πήρε μέρος και ο καθολικός επίσκοπος Πέτρος Ιένος. Αυτός, προσποιούμενος ότι δήθεν προσχώρησε στους Αλικαμπιώτες, πληροφορούνταν τα μυστικά και τις ενέργειές τους, τα οποία κατέδιδε στο φίλο του Εβραίο Σαμουήλ Μαυρογόνατο, και αυτός με τη σειρά του ανέφερε τα πάντα στη Βενετία. Ο σκοπός της πράξης αυτής του Εβραίου ήταν η εκδίκησή του κατά των Αλικαμπιωτών, επειδή ένα ωραίο παλικάρι από αυτούς πήρε μιαν ανιψιά του για γυναίκα του και την υποχρέωσε να αλλαξοπιστήσει. Αυτός ο ίδιος ο Εβραίος υπέδειξε στη Βενετία έναν κωμικό φόρο, που ήταν να στέλνουν οι Αλικαμπιώτες αντί για φόρο κότες. Οι Αλικαμπιώτες αντιπρότειναν να στέλνουν αυγά, πράγμα το οποίο δεν έγινε δεκτό εκ μέρους της Βενετίας, ύστερα από προτροπή του Εβραίου Σαμουήλ Μαυρογονάτου. Η Βενετία συγκέντρωσε τότε στρατό από 16.000 διαλεχτούς με αρχηγό το Δελφέρμη ή Δελβέρμες στο Νίππος του Αποκορώνου. Την νύκτα της 14ης Μαΐου 1528 κύκλωσε αιφνίδια την κωμόπολη του Αλίκαμπου, συνέλαβε τους προεστούς και ιερείς και διέταξε γενική σφαγή των κατοίκων. Τους μεν προεστούς θανάτωσε αμέσως, τους δε ιερείς έδεσε, μετά τους αποκεφάλισε και έστειλε τα κεφάλια τους στην Βενετία. Αποτρόπαιο δείγμα εγκληματικής συμπεριφοράς, μα και λαμπρό δείγμα για το Δελφέρμη η καταστροφή του Αλίκαμπου. Ο Δελφέρμης στη συνέχεια διατάσσει να κάψουν όλα τα σώματα, επειδή είχε πέσει πανώλη (πανούκλα) την εποχή εκείνη στην Κρήτη. Ο Αλίκαμπος είχε τότε πληθυσμό 850 οικογένειες. Παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστο πώς κατάφεραν να διασωθούν στις Αλικαμπιώτικες μαδάρες μόνο 5 οικογένειες απ’ αυτές.

Ο Δούκας Ιάκωβος Κορνάρος με νόμο είχε τότε απαγορεύσει τον οικισμό του Αλίκαμπου στον τόπο, που ήταν τότε. Η κωμόπολη Αλίκαμπος αποτελούνταν τότε από τους συνοικισμούς Λιοπυρά, Στίχι, Καρυές, Κοτσυφιανά και Ελληνικά. Διασώζονται και μέχρι σήμερα σημάδια για την ύπαρξη της κωμόπολης στο μέρος αυτό. Μετά από χρόνια και με τις ενέργειες του Αρχιμανδρίτη Αντωνίοu, από τον Αλίκαμπο, σπουδαστή της Σχολής της Χάλκης, Οι κάτοικοι του χωριού, όσοι διασώθηκαν, περίπου 100 άτομα, που οι περισσότεροι ανήκαν στην οικογένεια Κόντοι, έκαναν αίτηση στις 15 Ιουλίου 1536 προς το Συμβούλιο των Δέκα στη Βενετία να επιτραπεί η επάνοδός τους στο χωριό. Την αίτηση υπόγραψαν 100 Κόντοι με διάφορα παρανόμια, Π.χ. Λούπος, Κατσούλης, Μελιτζάνης, Βάρδας, Κοτόπουλος, Ψαρός, Παλούκης, Τζιτζίκης, Φαέλος, Μπούκης, Κουράτορας, Χειρονόμος κλπ. Επετράπη να χτιστεί οικισμός του Αλίκαμπου, εκεί που είναι σήμερα, αλλά με τον όρο να μην είναι μεγάλες οι γειτονιές και με έναν υπεύθυνο αρχηγό. Έτσι δημιουργήθηκαν οι συνοικισμοί Κάτω-Ρούγα, Πίσω-Ρούγα, Πέρα-Ρούγα, Μετόχια, Ασπροσυκιά, Φονές, Χάμπαθα, Μάζα και Φιλίπποι. Μ’ αυτήν την ονομασία υπάρχουν και σήμερα. Αξίζει να σημειωθεί ότι αρχικά ο Κορνήλιος αποφάσισε τη δήμευση του χωριού Αλίκαμπος υπέρ του Δημοσίου την 6η Απριλίου 1528. Με διαταγή των Δέκα, το 1536, έγινε προσπάθεια να πουληθεί ο Αλίκαμπος και είχε εκτιμηθεί 9.000 πέρπυρα (αργυρά ενετικά νομίσματα), αλλά επειδή πολλά σπίτια χάλασαν , η τιμή του έπεσε στα 5.000 υπέρπυρα. Συχνά, όμως, νοικιαζόταν με 800 πέρπυρα, αλλά οι εξόριστοι, που γύρισαν σκότωσαν όσους ήθελαν να εγκατασταθούν και έτσι ούτε πουλήθηκε, ούτε νοικιάστηκε από κανέναν.

Οι Αλικαμπιώτες με τα χρόνια πολλαπλασιάστηκαν και ζούσαν πάλι ανυπότακτοι και ταραχοποιοί. Ο Αρχιμανδρίτης Αντώνιος συνελήφθη αργότερα λόγω της εθνικής του δράσης και τον έκαψαν ζωντανό οι Βενετοί στον τόπο, όπου είναι σήμερα ο ναός του Αγίου Αντωνίου. Οι Αλlκαμπιώτες στη μνήμη του Εθνομάρτυρα έκτισαν τον ναό. Στα χρόνια αυτά θυσιάστηκαν για την ελευθερία 850 Αλικαμπιώτικες οικογένειες. Σημάδι βενετικής κυριαρχίας είναι ένα φρούριο κτισμένο από τους Ενετούς στη θέση Αρχοντικό. Οι κάτοικοι της περιοχής διηγούνται κάποιο θρύλο σχετικά με το φρούριο αυτό. Ο Θρύλος λέει πως εκεί μέσα βρίσκεται κρυμμένο ένα κιούπι με λίρες, που φωσφορίζει από τις 20 lανουαρίου ως τις 20 Φεβρουαρίου, όταν υπάρχει αστροφεγγιά. Το θησαυρό φυλάγει κάποιος Αράπης, όποιος δει και τολμήσει να πλησιάσει, ο φωσφορισμός χάνεται. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ο Αλίκαμπος κατοικούνταν από Χριστιανούς οι οποίοι, εξαιτίας της πανσπερμίας τους, είχαν ιδιάζουσα προφορά. Ο Αλίκαμπος ήταν καταφύγιο ανυπότακτων αρματολών και κλεφτών και κέντρο επαναστατικής δράσης. Το Μάρτιο του 1824, ο Τσουδερός απέτυχε να σταματήσει τους προελαύνοντες, από τον Αλίκαμπο προς τον Αποκόρωνα, Αιγυπτίους του Χουσείν. Το 1886 έγιναν κοντά στο χωριό σφοδρές μάχες μεταξύ των Κρητικών και των Τούρκων, που είχαν αρχηγό το Μουσταφά Πασά. Η σπουδαιότερη μάχη έγινε στις 11 Δεκεμβρίου1887. Το 1896, προκειμένου να τονωθεί το θρησκευτικό και πατριωτικό αίσθημα των κατοίκων του χωριού, ήρθε η Μεταπολιτευτική Επιτροπή στις 4 Νοεμβρίου 1896 και βάφτισε δυο παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Κατά τη διάρκεια του γλεντιού, που ακολούθησε, τούρκικος στρατός από το Βάμο και άλλος από το Ρέθυμνο περικύκλωσαν τον Αλίκαμπο με σκοπό να συλλάβουν την επιτροπή. Γενικός γραμματέας της Επιτροπής ήταν ο Αλικαμπιώτης Ιωσήφ Λεκανίδης. Η Επιτροπή είχε προνοήσει και τοποθέτησε σώμα 10 ανδρών ως φυλάκιο, οι οποίοι έδωσαν μάχη με τους Τούρκους και σκότωσαν τον αρχηγό τους. Με τους πυροβολισμούς, που ανταλλάχθηκαν, ειδοποιήθηκε η Επιτροπή και έφυγε από τον Αλίκαμπο. Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν, τελικά, τον Αλίκαμπο, η εκδικητική μανία τους ξέσπασε σε τέσσερις κατοίκους, τους πρώτους που βρήκαν μπροστά τους. Τον ένα μάλιστα τον έκαψαν ζωντανό. Ετοιμάστηκαν να παραδώσουν στις φλόγες το χωριό, αλλά η απόφασή τους ματαιώθηκε επειδή ειδοποιήθηκαν ότι οι Λιτσαρδιανοί κτύπησαν το Βάμο και φοβούμενοι μήπως κακοποιήσουν τα γυναικόπαιδα των Τούρκων που ήταν ανυπεράσπιστα, έφυγαν εσπευσμένα και έτσι γλίτωσε ο Αλίκαμπος την καταστροφή.

Στα ερείπια παλιού μοναστηριού χαλασμένου από τους Σαρακηνούς έχει κτιστεί μια εκκλησία αφιερωμένη στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη, πήρε δε αυτήν την ονομασία από το μοναστήρι, που ήταν αφιερωμένο στους δυο Αγίους. Σώζονται μέχρι σήμερα τα ερείπια του μοναστηριού. Eίναι εκκλησία βυζαντινού ρυθμού που χρονολογείται γύρω στα 1000 μ.Χ., άλλη εκκλησία στο χωριό Αλίκαμπος είναι ο Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου, αγιογραφημένη από το ζωγράφο Ιωάννη Παγωμένο το 1315 περίπου. Υπάρχουν πολλές τοιχογραφίες καλά διατηρημένες μεταξύ των οποίων η Ανάληψη, ο Ευαγγελισμός, Οι τρεις Ιεράρχες, τα Εισόδια, η Υπαπαντή, η Προδοσία, η Σταύρωση, η Έγερση του Λαζάρου κα. Στο δυτικό τοίχο είναι σχεδιασμένες οι μορφές των κτητόρων. Τελευταία βρέθηκαν διάφορα αντικείμενα προμινωικής καταγωγής από την αρχαιολογία.